هوش مصنوعی: بگذار تا زیبایی معشوقم در بیابان خیمه بزند، آن‌گاه متوجه خواهی شد که چگونه در دل حبابی از آرامش، شور و هیجان برپا خواهد شد.

هوش مصنوعی: وقتی عالم برتر از هر چیز و بالاتر از دیگران شود، او را به طبیعتش در می‌نوازند و به عرش اعلی نزدیک می‌شود و در این حال صدای ندا به این مضمون درمی‌آید که او در عرش برین دست نیافتنی است.

هوش مصنوعی: کیست که جرات دارد در کنار کسی قرار بگیرد که قدرت و عظمتش به اندازه‌ای است که کاخ‌های بزرگ را به زانو در می‌آورد و به آسمان‌ها دسترسی دارد؟

هوش مصنوعی: کسی که به خاطر تکبر خود پنهان شده، چگونه می‌تواند بر جایگاه اطمینان و بی‌خیالی تکیه کند و خود را از کوچک‌ترین خوف و نگرانی دور بداند؟

هوش مصنوعی: در میان عاشقانی که دل‌هایشان در درد و بی‌خبری است، ضربه‌ای از نزدیک شدن به معشوق به آن‌ها احساس نمی‌شود.

هوش مصنوعی: آنچه که دیگران نمی‌توانند انجام دهند، آن نوا و صدا در هفت رود جاری است و آن ماه، نورش را بر فرد منحصر به فردی می‌تاباند.

هوش مصنوعی: ای گل زیبایی که بوی تو باعث شد تا همه جهان مانند یک باغ گل شود و عطر تو یادآور آیات پرستش خداوند بلندمرتبه است.

هوش مصنوعی: برگ‌های درخت تو، گل‌های زیبا و رنگارنگ دارد و ریشه‌اش قوی و مستحکم است. میوه‌اش مانند «یاسین» شیرین و خوشبو است و شاخه‌اش به آسمان بلند می‌شود و به سوی ستاره‌ها در حرکت است.

هوش مصنوعی: عشق تو در دل عاشقان همیشه شعله‌ور است و مانند بخاری از گنبد سبز به سطح می‌آید.

هوش مصنوعی: شکر و سپاس من از لطف و محبتی است که تو داری، ای صاحب زیبایی. شعر و ستایش من از تو در دل بینایان نقش می‌بندد.

هوش مصنوعی: این جمله اشاره به فصل بهار و زیبایی‌های طبیعی دارد. در این فصل، بویی خوش از باغ‌ها و گل‌ها به مشام می‌رسد که یادآور زلف یار است. به نوعی، ارتباطی میان زیبایی‌های طبیعی و عشق وجود دارد که باعث شادی و سرزندگی می‌شود.