خُرَّمی چُونْ باشدْ آَنْدَرْ کُویِ دینْ بَهْرِ مُلْکْ
خُونْ رَوانْ کَرْدَنْدْ آزْ حَلْقِ حُسِیْنْ دَرْ کَرْبَلا

این قصیده چنانکه در بیت آخر گویاست، در جواب قصیدهٔ فضل ین یحیی بن صاعد هروی، معروف به عارف زرگر که قاضی هرات بوده، سروده شده است.

مطلع سروده عارف زرگر در ستایش سنایی این است:

ای نهاده پای همت بر سر اوج سما

وی گرفته ملک حکمت گشته در وی مقتدا

البته در برخی کتب تذکره شعر سنایی با تفاوتهایی از قرار ذیل نقل شده:

مصراع دوم بیت اول:

پای نتوانند بردن بر بساط مصطفی

مصراع اول بیت دوم:

خرمی چون باشد اندر کوی دین کز بهر مُلک