هوش مصنوعی: ای خدا، آن شب تاریک و طولانی چه بود که در نیمه شب، غم محبوبم به یکباره جانم را گرفت و شادی را از من گرفت؟

هوش مصنوعی: آسمان را مانند چهره‌ی عاشقان در گاهی با زیبایی پنهان نکن. دنیا هم مانند چهره‌ی معشوقان، زیر پرده‌ای از خوشبوترین عطرها پنهان است.

هوش مصنوعی: در آسمان، زیبایی‌های جهان همچون جواهر درخشان است و چهره‌اش آرامش روزگار را نشان می‌دهد که از ناآرامی و درگیری‌ها دور است.

هوش مصنوعی: در این بیت به ستاره‌ها و سیاره‌ها اشاره شده است که مانند دو عروسک بربری به نمایش درآمده‌اند. همچنین، ستاره‌های مشهور مانند سهیل و مشتری در آن آسمان تابان و درخشان، به طور پنهان و با ویژگی خاص خود به چشم می‌خورند.

هوش مصنوعی: این ستاره‌ها که در او جا دارند، همچون نورانی هستند. برخی از آن‌ها به یک سو متمایلند و برخی دیگر در حال تغییر وضعیت‌اند. در این میان، برخی از آن‌ها ثابت و پابرجا هستند.

هوش مصنوعی: سوار بر اسبم هستم و فرمان آن را به دست دارم، به سوی معشوقم روانه شده‌ام. راه من گاهی به سرعت و گاهی به آرامی پیش می‌رود.

هوش مصنوعی: باد بهاری همراه خود زیبایی و نشاطی را به ارمغان آورده و قدرت و تأثیر او در طبیعت همانند مهره‌ای در دست یک شخصیت شگفت‌انگیز است که می‌تواند بر همه چیز تسلط داشته باشد. صحرا و دریا نیز تحت تأثیر او قرار دارند و به نوعی در برابرش کوچک و حقیر به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: از اثر نعل او، زمین پر از نور و روشنایی می‌شود و از گام‌های او، زمین کوتاه می‌گردد. هنگام صدای او، زمین متوجه می‌شود و از ذات او، غضب و خشم خالی است.

هوش مصنوعی: این بیت به توصیف یک موجود قوی و نابغه می‌پردازد که دارای ویژگی‌های قابل توجهی است. او به مانند آهو است که زیبایی و نرمی دارد، اما مانند دلاوری سرسخت و نیرومند نیز به نظر می‌رسد. او به زمین و آسمان وابسته است و در سکوت خود استقامت و قدرت را نمایان می‌کند. وجودش مثل خورشید درخشان و پر از انرژی است و قلبی قوی و پراحساس دارد، که به مانند آهن است و در مواجهه با سختی‌ها مقاوم می‌ماند. او نه تنها از جنبه‌های ظاهری بلکه از لحاظ درونی نیز پر از توانایی و اشتیاق است.

هوش مصنوعی: در مسیر، شبرنگ با شیر در سرزمین اجم نبرد کرده و در کنش و جوشش در سرزمین عجم آموخته است و ربیع در سرزمین عرب مشغول است.

هوش مصنوعی: در خانه «سلما» و در حال نوشیدن شراب بودم، بدون اینکه می‌نوشم. وجودم همچون نی در آب است و دلم مثل ساقه‌ای در آتش می‌سوزد.

هوش مصنوعی: هر بار که به گوشم می‌رسد صدای خضر از هر جایی، می‌فهمم که باید خدا را در عمق جایی که پر از نگرانی و اضطراب است، بخوانم و دعا کنم.

هوش مصنوعی: دل خسته من در غم گفتی چرا عجله می‌کنی؟ وقتی که گفتم با چشمانم: «ما آب را با شدت ریختیم».

هوش مصنوعی: به قدری راهی را طی کردم که فکر کردم به باغ ارم رسیده‌ام. پس از آن، با صبر و حوصله، بذری کاشتم و اکنون منتظر هستم که نتیجه زحمت‌هایم را ببینم.

هوش مصنوعی: روز جدیدی فرا رسیده که در آن آرامش به دل من بازگشته و غم و اندوهم را فراموش کرده‌ام. صدای شادی و شور از جانانم به گوشم می‌رسد.

هوش مصنوعی: صدای اسب من را آن زیبای دلکش شنید و به سمت من دوید. لحظه وصال فرا رسید و جدایی از بین رفت. نشاط و شادی به وجود آمد و فضایی شاداب ایجاد شد.

هوش مصنوعی: با دوست نشسته‌ام و در دست او مشروبی دارم. او زیباست و من از عشق او به پرستش او افتاده‌ام و مست او شده‌ام. او با شراب عنب سرخ مست است.

هوش مصنوعی: در زندگی تجربه‌های مختلفی داشته‌ام؛ زیبایی و ناز را دیده‌ام، همچنین درد و رنج را احساس کرده‌ام. در عین حال، دارو و درمانی برای آنها پیدا کرده‌ام. ترس و امید را تجربه کرده‌ام و در کنار آنها، خارها و میوه‌های شیرین نیز مشاهده کرده‌ام.

هوش مصنوعی: گاهی دست به زلفش می‌زنم و آن را به آرامی می‌چرخانم، گاهی نیز در این عشق بازی می‌کنم. اما در نهایت، همه‌ی این‌ها به یک بوسه و یک غم ختم می‌شود.

هوش مصنوعی: او با لبخند از من تعریف می‌کرد و می‌گفت که مرا بر سر سفره‌‎اش جای داده است. اما در این تعریف و ستایش، چه چیزی وجود دارد که من هم به آن نیاز داشته باشم؟