هوش مصنوعی: ما پسریم که تا برای دستیابی به زیبایی و فریبندگی عشق تو تلاش می‌کنیم، از خوب و بد دنیا غافل هستیم و انگار هیچ خبری از آن نداریم.

هوش مصنوعی: اگر عقل ما بخواهد به عشق تو بی‌احترامی کند، شاید به این خاطر باشد که با عشق تو بی‌غصه و خوشحال هستیم و برای چنین احساسی حتی عقل را به یک جو هم نمی‌فروشیم.

هوش مصنوعی: چشمان ما به چهرهٔ تو خیره شده و به دنبال تو هستیم و تا روز قیامت همچنان همچون غلامی به تو خواهیم نگریست.

هوش مصنوعی: ما خدمتگزاران زیبایی چهره و آن صورت و آن چشم‌ها و لب‌ها هستیم. ما بندهٔ آن قامت و آن اندام و آن زیبایی و جذابیت هستیم.

هوش مصنوعی: من از آن زیبایی و ناز و لطافت تو سوخته‌ام و به خاطر آن دانش، خط زیبا، سخاوت و هنرت در آغوش تو هستم.

هوش مصنوعی: این بیت به تصویر کشیدن شجاعت و اعتماد به نفس در مواجهه با رقبای خود می‌پردازد. نشان می‌دهد که حتی در شرایط سخت و در برابر رقبای قدرتمند، باید با وقار و اعتماد به نفس ادامه داد و هرگز از پای ننشست. گویی می‌گوید که این روندها و حرکت‌ها بخشی از مسیر زندگی هستند و باید به آنها ادامه داد.

هوش مصنوعی: وقتی تو از کنارم بگذری، مانند کبک با زیبایی و ناز راه می‌روی و در آن لحظه از شادی پرش خواهیم کرد.

هوش مصنوعی: عشق تو به قدری ما را مجنون کرده است که وقتی درد چاک دامن تو را می‌بینیم، به قدری از خود بی‌خود می‌شویم که آماده‌ایم گریبان خود را پاره کنیم.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق تو، ای ماه روی، خود را محکم بسته‌ام. در زیر چتر علم عشق، مانند کمری که به دور پایش بسته شده، احساس امنیت و آرامش می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای عزیز و خوشبختمند، از زیبایی و نیکویی تو، ما در آتش عشق تو، در حال سوختن هستیم.

هوش مصنوعی: برای دل و جان ما از جدایی شعله‌ای نزن، زیرا ما خود از عشق تو مانند دودی و شراره‌ای در آتشیم.

هوش مصنوعی: اگر از عزیزان و خردمندان دور شوی، در خانه‌ام نمی‌مانی. مگر آنکه به خاطر عشقت، در تیرگی و زردی من قرار بگیری، همچون قاصدی که می‌رسد.

هوش مصنوعی: کودکی عشق را نمی‌دانی که چیست، ولی به عنوان جوانی سعی کن بخشی از عشق تو را بر خودت بگذاریم.

هوش مصنوعی: تو نمی‌دانی که از عشق، چهره‌ات چه درخششی دارد، تا جایی که در صبح زود، مثل ستاره‌های صبحگاه، در حال لرزیدن هستیم.

هوش مصنوعی: تو چه می‌دانی که دل و جان من از آتش و آب چقدر در عذاب است و شب‌ها با لب‌های خشک و چهره‌ای پژمرده چه می‌کشم؟

هوش مصنوعی: تو نمی‌دانی که زلف‌های پیچ‌درپیچ و زیبای تو چقدر ما را به خاک مذلت می‌کشاند. ما مانند ماری که در خاک می‌خزد، در کنار خیابان تو زندگی می‌کنیم.

هوش مصنوعی: تو نمی‌دانی که به خاطر موهای فر و چهره و چشمان و لبانت چه اندازه از عشق و احساسات پر هستیم؛ چشمانمان پر از اشک و دل‌مان پر از آتش عشق است.

هوش مصنوعی: تو چه می‌دانی که آن شیرینی و لطافت چقدر سوزاننده و گدازنده است، وقتی که بر آتش عشق می‌خورد؟

هوش مصنوعی: داستان‌هایی در دل دارم از عشق تو که نمی‌توانم آن‌ها را بیان کنم، به‌خصوص اکنون که در این دوره‌ای از سختی و تصمیم‌گیری قرار دارم.

هوش مصنوعی: پای ما به خاطر عشق تو به راهی رفت و حالا تو چه می‌دانی که از این پا چه دردهایی کشیده‌ایم.

هوش مصنوعی: به یک سلام و گفتگویی دل ما را درک کن، زیرا هم‌اکنون می‌توانیم این زحمت را از این جا برطرف کنیم.

هوش مصنوعی: می‌خواهیم از خودمان یادگاری به تو بدهیم در حالی که دلمان تنگ است، و در عوض از تو تنها اندوه عشق تو را به یاد داشته باشیم.

هوش مصنوعی: ای شکر، تو با لطافت و زیبایی‌ات مرا چنان خرد می‌کنی که از سر تا پای وجودم پر شده است. من با غم‌های بزرگ، تنها غم عشق تو را در دل دارم و بقیه غم‌ها را فراموش کرده‌ام.

هوش مصنوعی: عشق ما به تو اساس دین ماست و خدمت به تو، مذهب ما. تا این‌که نگویی ما در این عشق به تو منحصر هستیم.

هوش مصنوعی: دل من زمانی آرام می‌گیرد که تو چهره جانم را به سوی خودت برگردانی؛ آنگاه است که احساسات و عشق من به تو به جوش و خروش می‌آید.

هوش مصنوعی: ای پسر، از عشق خود نپرس که تا چه اندازه دچار شده‌ایم، زیرا که ما به قدری ضعیف و رنجوریم که همچون مویی نازک و آسیب‌پذیر شده‌ایم.

هوش مصنوعی: اما به خاطر این لاغری خود ما خوشحالی وجود دارد، زیرا رقیبت نمی‌تواند ببیند که ما به تو نگاه می‌کنیم.

هوش مصنوعی: دردی است که وقتی تو را می‌بینم، از غم و آزارت به شدت دلم می‌سوزد و این احساس همچون آتش در دل من خاموش نمی‌شود.

هوش مصنوعی: هرکس به خاطر تو و عشق به تو در راه تو قدم می‌زند، اما ما خود راه را با روح و اراده‌مان می‌سازیم و به همین دلیل مسیر خود را پیش می‌رویم.

هوش مصنوعی: چشم‌هایمان را زیر پاهایت فرش می‌کنیم، اما از شاعر و رقیب تو می‌ترسیم و مواظب هستیم.

هوش مصنوعی: نمی‌توان به ما عیب گرفت که از خطر کردن دوری می‌کنیم، زیرا ما غریب و بی‌پناه هستیم، هرچند که مانند شیر نتوانیم بجنگیم.

هوش مصنوعی: اگر یاد بوسه‌ات را به یاد داشته باشیم، زندگی شیرین نیست؛ بهتر است که از آن طعم شیرین نیز بگذریم و از زندگی به نوعی کناره‌گیری کنیم.

هوش مصنوعی: به خاطر عشق تو، ای پسر عزیز، در هر شرایطی من وابسته به شهر تو هستم و در مقابل شهر پدرم قرار دارم.