هوش مصنوعی: روزی که وارد دنیای علم و دانش شدیم، امیدوار بودیم که از آن ذخایر و منابع ارزشمند بهره‌مند شویم.

هوش مصنوعی: در نهایت، هر آنچه که جمع‌آوری کردیم، رها کردیم و هر آنچه که داشتیم را به دنیا واگذار کردیم.

هوش مصنوعی: ما تمام مشکلات و سختی‌های دنیا را کنار هم تجربه کردیم.

هوش مصنوعی: ما هیچ‌گاه فکر نمی‌کردیم که رفتن و جدایی به خود ما مربوط باشد. بر این باور بودیم که رنج‌ها تنها به خاطر دستیابی به گنج‌های باارزش است.

هوش مصنوعی: سپس تمامی چیزها را بدون هیچ چشم‌داشتی و به رایگان ارائه دادیم، بی‌توجه به دستاوردهای ده روزه این دنیا.

هوش مصنوعی: ما این خانه خراب را به یاد مسلم رها کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: زندگی ما صرف خوش گذرانی و شهوات شده است و ما غافل از این هستیم که پیام مرگ به سرعت از پشت سر می‌آید.

هوش مصنوعی: ناگهان از رسیدن به هدف و آرزوها دست بردار، زیرا این جهان به هیچ‌کس وفا نمی‌کند.

هوش مصنوعی: ما از شمارش این پول‌ها دست کشیدیم.

هوش مصنوعی: در این دشت وحشتناک، هر چه کاشتیم، نتیجه‌ای جز شکست و نابودی نداشت.

هوش مصنوعی: ما با دلی پر از غم و درد به سفر رفتیم و در این حال، غم‌های خود را در دل دفن کردیم.

هوش مصنوعی: موی سیاه را که به خاطر غم و اندوه پریشان کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: دل ما از حسرت باغ و بوستان شگفت‌زده است، اما با نوشیدن جام جهان، از این آرزو و longing کم نمی‌شود.

هوش مصنوعی: شما گفتید که مرگ و اتمام عمر ما مانند بادی است که می‌گذرد و روشنایی ما مثل یک شمعی است که خاموش می‌شود. دل ما پر از غم و اندوه‌های بسیار است.

هوش مصنوعی: ما در مجلس نوشیدنی خوشگوار، جامی پر از شراب قرار دادیم.

هوش مصنوعی: بدن ما به حالتی از سرخوشی و شادابی است که هرگز به خود زخم نمی‌زند، از حالتی که در سینه‌ام احساس می‌کنم، خبری ندارد و بویی از درمان نمی‌شنود.

هوش مصنوعی: زندگی انسان به همین صورت می‌گذرد و ما نیز حاصل این عمر را با صدای ناله‌ای از این جمع به یادگار بردیم.

هوش مصنوعی: ما لذت زندگی را به افرادی که نگران و بی‌غمی هستند، سپردیم.