هوش مصنوعی: شنیده‌ام که خداوند حاکم و صاحب قدرت، روزی از فرشته مرگ سوالی کرد.

هوش مصنوعی: ای کسی که روح همه موجودات عالم را در دست داری، چه انسان چه جن، چه سیاه و چه سفید، چه پیر و چه جوان.

هوش مصنوعی: از زمانی که به این وظیفه گمارده شده‌ای، زمان زیادی از زندگی‌ات گذشته و سال‌ها و سال‌های زیادی گذشته است.

هوش مصنوعی: اگر از هر خانه‌ای صدایی به آسمان برسد و شکوه و ناله‌ای به راه بیفتد، چه فرقی می‌کند که این صدا از مردی باشد یا زنی؟

هوش مصنوعی: مدتی است که دل تو از حال کسی می‌سوزد که نفسش را از دل تنگ و به سختی به در می‌آورد.

هوش مصنوعی: در محضر پروردگار بزرگ، به طور خاضعانه و با درخواستهای خود، از عزرائیل، فرشته مرگ، خواهش می‌شود تا به معجزه‌ای دست بزند.

هوش مصنوعی: ای خدا، دل من پر از درد و زخم است، به طوری که نمی‌توانم آن را به هیچ شکل بیان کنم.

هوش مصنوعی: در ابتدا به خاطر مرگ ناگهانی کودک کوچک، بسیار غمگین و ناراحت بودم، و اصلا به این فکر نمی‌کردم که مرگ والدینش نیز وجود دارد.

هوش مصنوعی: یتیم به خاطر کشمکش‌ها و رنج‌هایی که تحمل می‌کند، به نظر می‌رسد به اندازه‌ای درگیر مشکلات است که انگار جانش را می‌دهد. این مصیبت از حد توان او فراتر رفته و او را تحت فشار قرار داده است.

هوش مصنوعی: شخصی که دور از وطن و بیگانه است، از دوستان و اطرافیان خود و همچنین از سرزمینش فاصله دارد.

هوش مصنوعی: نه دوستی که رازهایم را نگه دارد و دلخوشی به من بدهد، نه همراهی که با محبتش دل من را شاد کند.

هوش مصنوعی: هیچ کس به غریبی نمی‌رسد و او را نمی‌شناسد، مگر اینکه یک غریب دیگر در وطنش خبر او را بیاورد.

هوش مصنوعی: آه و فغان که دوباره در دل من اضطراب و نگرانی شکل گرفت، به یاد شام، آن سرزمین ویران افتادم.

هوش مصنوعی: به خدا قسم، کودک یتیم حسین همان کسی است که در معرض ظلم و رنج قرار دارد و غم و اندوه او در دل‌ها جا دارد.

هوش مصنوعی: جز درد یتیمی، هیچ چیز دیگری نمی‌تواند به اندازهٔ غم و اندوه یک انسان ستمدیده را توصیف کند. این رنج و محنت مختص اوست و هیچ کس دیگر این درد را به این شدت تجربه نکرده است.

هوش مصنوعی: دختر ستم‌کشیده‌ای به نام رقیه در خرابه‌های شام زندگی می‌کند و از سختی‌ها و مصیبت‌ها رنج می‌برد.

هوش مصنوعی: او به جز نام پدرش چیزی دیگر نمی‌گفت و غذایش در روز و شبش فقط اشک چشم و قلبی دردمند بود.

هوش مصنوعی: یزید از حال و هوای او بی‌خبر بود و برای آرام کردنش سر بابش را فرستاد.

هوش مصنوعی: وقتی سر پدر را بر طاقچه گذاشتند، زنان به شدت تحت فشار و ستم قرار گرفتند و اشک‌هایشان سرازیر شد.

هوش مصنوعی: زمانی که آن کودک از روی سر پدرش، درپوش ظرف را برداشت، متوجه شد که پدرش چه چیزی را روی سرش گذاشته است و این موضوع باعث شد که او هوشیاری پیدا کند.

هوش مصنوعی: به هوش آمد و آن سر را بر سینه‌اش گذاشت، سپس زبان به سخن گشود و از دردها و مشکلات قدیمش گفت.

هوش مصنوعی: ای پدر عزیز، تا حالا کجا بودی؟ چرا از دختر عزیزت دور بودی؟

هوش مصنوعی: تو بودی که در آغوش تو جای داشتم، حالا چطور شده که به کلی مرا فراموش کرده‌ای؟

هوش مصنوعی: چرا برادرم علی اکبر نیامده و همراه من، علی اصغر، نیست؟

هوش مصنوعی: اگر تو زنده باشی و چهره‌ام همچنان نیلی بماند به‌خاطر شمر لعین، تنها در این صورت حاضرم یکی از سیلی‌ها را بپذیرم.

هوش مصنوعی: پدر در شام نباشد، مگر اینکه در خانه‌ای دیگر که به ما داده‌اند، در گوشه‌ای از ویرانه زندگی کند.

هوش مصنوعی: مردان و زنان کوفی بدون هیچ دغدغه‌ای به ما نان پاره و خرما می‌دهند.

هوش مصنوعی: ای پدر، از اهل شام همین نیست که گله‌ام، به پاهای پر از زخم و آبله‌ام نگاه کن.

هوش مصنوعی: من بارها بر روی خاری سخت و دردناک دویده‌ام و ظلم و ستم کوفیان و شامیان را تحمل کرده‌ام.

هوش مصنوعی: می‌دانم که از درد و مشکل خاصی به جایی رسیده‌ام که دیگر نمی‌توانم از کسی کمک بگیرم و به همین خاطر کم‌کم در تاریکی و تنهایی فرو رفته‌ام.

هوش مصنوعی: از خاک و ویرانی‌ها و غم و اندوه تو، عجب این است که یزید، فردی ملعون، بر سر من یتیم مهربانی کند.

هوش مصنوعی: لب‌های من از شدت تشنگی و کمبود آب، کبود شده است. اما لب‌های تو چرا این‌گونه کبود شده‌ است؟

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد لب‌ها و دندان‌هایم مانند مرواریدهایی کبود شده‌اند، پدرجان، به‌خاطر ضربه‌های چوب یزید.

هوش مصنوعی: وقتی که فرزند کمی از غصه‌ها و مشکلاتش را با پدرش در میان گذاشت، فضا و مکان آسیب‌دیده به خاطر اندوه و ناله‌اش به طرز عجیبی تحت تأثیر قرار گرفت و همچون ستاره‌ای پرنور شد.

هوش مصنوعی: سری که بر سینه او بود به یک طرف افتاد و بر خاک صورت یتیمی قرار گرفت و آهی کشید.

هوش مصنوعی: افسوس و آه که در لحظه جان دادن، گناهی سنگین بر دوش آن کودک بی‌گناه باقی ماند.