هوش مصنوعی: شب عاشورا همچون موجی از بلا و مصیبت در سرزمین کربلا به اوج خود رسید.

هوش مصنوعی: آل بوسفیان، که دروغگوی بزرگ به شمار می‌رود، به سمت جنگ با پادشاه قدرتمند حرکت می‌کند.

هوش مصنوعی: با شوق و خوشحالی بسیار، به استقبال طه آمده‌ام و برای جانفشانی، جانم را در دست دارم.

هوش مصنوعی: کفر و ایمان در یک جا قرار گرفتند و در مواجهه با هم، حق و باطل نیز در حال نبرد هستند.

هوش مصنوعی: در آن موقعیت مانند روز قیامت، زنی را دیدند که بسیار غمگین و در حال گریه بود.

هوش مصنوعی: او به چه زنی که غم‌ها و مشکلاتش را به هدر داده و حالا غم او مانند برده‌ای در خانه‌اش مانده است.

هوش مصنوعی: در جوانی، ناراحتی‌هایش بیشتر شده و صبرش کاهش یافته، مانند پیرانی که در درد و غم خمیده شده‌اند.

هوش مصنوعی: اشک یکی از او به اندازه‌ای بود که هزار چشم را به یاد می‌آورد، مثل باران در فصل بهار که به آرامی می‌بارد.

هوش مصنوعی: در آن شب، مانند سرنوشت خود، به خاطر ناله و اندوهی که داشتم، روز را برای خود و تمام جهان تاریک کردم.

هوش مصنوعی: شمع به شعله‌ور شدن یاد داده است و از این رو، یک دنیا جان‌ها را با یک آه سوزانده است.

هوش مصنوعی: آتش دردش مانند تیر در کمان آماده است و گریه‌اش در گلویش مانده و نمی‌تواند بیرون بیاید.

هوش مصنوعی: آب چشمان تو خاک را مرطوب کرد و با اشک‌هایت خس و خاشاک را از مژگانت پاک کردی و رفتی.

هوش مصنوعی: خار و خاری که در آن بیابان وجود دارد، در خاک زمین به ماری تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: آن زن با موهای ژولیده، در شب تار، خود را در جلوی جمگلی نشان می‌داد و از آنجا رفت و ناپدید شد.

هوش مصنوعی: این سوال از تو به عنوان یک زن غمگین این است که چه کسی هستی و چه ویژگی‌هایی داری که به این حالت دچار شده‌ای. احساس قدردانی و علاقمندی به شناختن تو در این پرسش نهفته است.

هوش مصنوعی: در این شب، دل‌تنگی و ناله‌ات به خاطر چه چیزی است؟ چرا اینجا به دنبال چی هستی؟

هوش مصنوعی: گفت: من زن و صاحب‌اختیار سرزمین ناراحتی‌هایم و فرمانروای سرزمین اندوه‌هایم.

هوش مصنوعی: من به نام زهرا شناخته می‌شوم و مادرم فاطمه است که فرزند حسین، پادشاه و تنها کسی است که در عالم وجود دارد.

هوش مصنوعی: وقتی فردا بدن مجروح حسین از روی زین پایین می‌افتد و به زمین می‌رسد.

هوش مصنوعی: می‌ترسم وقتی که او در خاک آرام گیرد، زخم‌ها و دردهایش بیشتر شود.

هوش مصنوعی: در این سرزمین ترسناک، تلاش می‌کنم تا این زمین را از زباله‌ها و چیزهای بی‌ارزش پاکسازی کنم.

هوش مصنوعی: در این داستان، بر افراز شدن حس درد در دلم کار را برای عزیزانم سخت‌تر کرده است.

هوش مصنوعی: از روز بد و شب سختی که تجربه کردم، گویا که آن بانوی بزرگ روز قیامت از حال من آگاه است.

هوش مصنوعی: از بالای عرش الهی، زینت و زیبایی را به زمین کربلا آورد.

هوش مصنوعی: زشت و سیاه شدن حال کسی است که بر اثر رفتار نادرست خود، دیگر در برابر مردم قابل احترام و قابل قبول نیست. پیرهن او که نشانه شخصیت و هویت اوست، از تنش برداشته شده و عمامه و زره‌اش که نماد قدرت و مقام اوست نیز از او گرفته شده است. این به معنای از دست رفتن جایگاه و اعتبار اوست.

هوش مصنوعی: خواهرش زینب با دل‌تنگی و اندوه، بی‌درنگ به سمت صحنه کشتار دوید و اشک‌هایش بر صورتش جاری شد.

هوش مصنوعی: مدتی در شرایط وحشت و ترس گذرانید، در آغوش کسی که ستم می‌کند، درخواست کمک کرد.

هوش مصنوعی: وقتی که شمر بی‌رحم از امید ناامید شد، به سوی بن سعید، فردی پست و رذل، دوید.

هوش مصنوعی: وقتی کسی در تنهایی و ناامیدی به دیگران پناه می‌برد، نشان‌دهنده‌ی حال ناتوانی و بدبینی اوست.

هوش مصنوعی: ای بی‌ادب شیطان‌پرست، غیرتت کجاست؟ آخر، تو چه ننگی برای عرب‌ها هستی؟

هوش مصنوعی: به زیر سایه‌ی زرین تو، ظلم کرده‌ای. کمی به حسین من توجه کن.

هوش مصنوعی: آنها سر او را از تنش جدا می‌کنند و در برابر چشمانم با بی‌احترامی این کار را انجام می‌دهند.

هوش مصنوعی: در اینجا گفته می‌شود که توان نوشتن وجود ندارد؛ بنابراین، لازم است که به طور خلاصه و مختصر صحبت کنیم و از این وضعیت پرهیاهو فرار کنیم.