هوش مصنوعی: اکبر به قد و قامت زیبا و ماه‌مانند خود جلوه‌گر شد، مانند کسی که در انتظار وصال دوست و محبوبش است.

هوش مصنوعی: به مانند دایره، قامت خمیده‌ام را برای احترام به شاه آسمانی نشان می‌دهم.

هوش مصنوعی: ای پدر، همه دوستان و همنشینان رفتند و من به تنهایی، با حالی غمگین و افسرده، در پی آن‌ها مانده‌ام.

هوش مصنوعی: آرزو دارم که در مسیر تو و در کنار تو شهید شوم، ای امام روشن و آشکار.

هوش مصنوعی: شه دین با دو چشم اشکبار گفت: ای گل باغ یاسین.

هوش مصنوعی: این جمله به نوعی از دل‌نگرانی و حسرت اشاره دارد. صحبت از این است که نباید به یاد گذشته‌های تلخ و ناراحت‌کننده دامن زد و زندگی را با این فکرها تلخ کرد. به جای اینکه به خاطرات ناراحت‌کننده فکر کنیم، بهتر است از آتش و درد آن‌ها دوری کنیم و به حال و آینده فکر کنیم.

هوش مصنوعی: پسر، دل را به این راضی نکن که قد تو مانند سرو، بر زمین بیفتد.

هوش مصنوعی: ای جوان، به پیر بودن لیلا رحم کن و از این سفر دوری کن.

هوش مصنوعی: اکبر گفت که پس از این، کشته شدن بهتر از این زندگی است.

هوش مصنوعی: ای پدر، به صدای تشنگی کودکان خود گوش کن و زاری آن‌ها را ببین.

هوش مصنوعی: سرانجام اجازه جنگ را به دست آورد و وقتی که به مقابل لشکر دشمن رسید، آماده رویارویی شد.

هوش مصنوعی: پس از جنگ و تلاش‌های فراوان، او به زمین افتاد و از اسبش به زیر آمد.

هوش مصنوعی: یکی بر سر دیگری ضربه‌ای زد، و آن دیگری نیز با نیزه به پهلویش آسیب رساند.

هوش مصنوعی: کسی ضربه‌ای بر سر او زد و دیگری نیز با نیزه‌ای به پهلویش حمله کرد.

هوش مصنوعی: یکی با شمشیر به پیشانی او ضربه زد و از خون صورتش رنگی ساخت.

هوش مصنوعی: یکی از آن‌ها از سمت چپ به او ضربه زد و دیگری از سمت راست نیز با نیزه به او حمله کرد.

هوش مصنوعی: در آن لحظه، خلیل در خیابان وفا با صدای ناله‌های غمگین و دلشکسته‌اش چیزی گفت.

هوش مصنوعی: ای پدر جان، به فریادم برس! از این لشکر بدکردار به دادم برسید.

هوش مصنوعی: حسین با شتاب و عجله به سوی دویدن رفت تا آن لحظه‌ای که به اوج ایمان و یقین دست یابد، جگرش تشنه بود.

هوش مصنوعی: روح لیلا از زمین و مکانش جدا شده و به آرامش رسیده است.

هوش مصنوعی: سر او را بر زانوی خود گرفت و خاک و خون را از پیشانی‌اش پاک کرد.

هوش مصنوعی: او را دیدم که با خون خضاب شده و چهره‌اش رنگین و مویش سیاه است.

هوش مصنوعی: ای گل زیبا، در باغی شاداب و دل‌انگیز، تو با شکوه و عظمت خود می‌درخشی.

هوش مصنوعی: چقدر غنچه لب تو به زیبایی و دلنشینی گل است، و چقدر آن لبخند شیرین تو ارزشمند و دلربا می‌باشد.

هوش مصنوعی: ناله و اشک من به خاطر زیبایی ظاهری و قد بلند تو است، که چقدر دلربا و جذاب هستی.

هوش مصنوعی: در این بستان، گلی داشتم که به سرقت رفت و کسى که گل‌ها را می‌چیند، آن را برداشت.

هوش مصنوعی: تو در سرزمین ویران و نابود شده حسین قرار داری، جایی که او بدون پشتیبان و یاری از دنیا رفته است.

هوش مصنوعی: چشم‌انتظار مادرش لیلا در چادر نشسته و با اندوه و ناراحتی به دوربین نگاه می‌کند.

هوش مصنوعی: بار دیگر از یاد نبر محبت و عشق مادرت را که در دل داری.

هوش مصنوعی: بشتاب و زود برو، ای پسر، به حرم و لحظه‌ای سکینه را آرام کن.

هوش مصنوعی: برخیز و دوباره به خیام برو و در کنار عمه‌هایت بنشین.

هوش مصنوعی: این عبارت به احساسی عمیق و تاثرآور اشاره دارد. زمانی که انسان به واقعیت‌ها و حقایق زندگی پی می‌برد و از حالت خواب و غفلت بیدار می‌شود، احساسات و ایماژهای عمیقی را تجربه می‌کند. این بیداری ممکن است به درک تازه‌ای از وجود، زمان و مسائلی که پیرامونش است منجر شود. احساساتی که به مرور زمان شکل گرفته‌اند، در این لحظه‌ی خاص به وضوح و جدیت بیشتری نمایان می‌شوند.

هوش مصنوعی: نوحه‌گر مصطفی به بهشت رفت و دیگر هیچ‌کس از این مصیبت سخن نگفت.