هوش مصنوعی: عمو جان، لطفاً بر سر قاسم یک بار بیا و به من اجازه بده در آخرین لحظات زندگی‌ام به چهره‌ات نگاهی بیندازم.

هوش مصنوعی: عمو جون، جان شیرینم به گلویم رسیده و مریض شده‌ام.

هوش مصنوعی: با این که تو همیشه به یتیمان مهربانی می‌کنی، چرا از وضعیت غم‌انگیز من بی‌خبر هستی؟

هوش مصنوعی: عمو جان با روحی شیرین و زنده به نزد ما آمده است.

هوش مصنوعی: می‌خواهم سرم را از عشق خود به زانو بگذارم و لحظه‌ای آرامش بیابم تا اینکه از دلم غمی را دور کنی ای عیسی جان‌بخش.

هوش مصنوعی: اگر کمی به من محبت کنی و قدمی به سوی من برداری، حال من بهتر خواهد شد.

هوش مصنوعی: من به خاطر دیدار تو به زانو درمی‌آیم و جانم، عمو جان، به اندازه‌ای شیرین است که در گلویم حس می‌شود.

هوش مصنوعی: روح من با شوق و اشتیاق به سمت بهشت می‌رود، و لب‌های خشک من آرزوی یک قطره آب را دارند.

هوش مصنوعی: به من نگاهی بینداز که نشانه‌ای از درخشش دارد.

هوش مصنوعی: قبل از آنکه روح انسان پرواز کند و از تن بیرون رود، جان عمو جان شیرین در گلو مانده است.

هوش مصنوعی: در اینجا شخصی به شدت زخمی و در حال معالجۀ عمو، به تنهایی با دشمنان مواجه است، و از تضعیف و شرایط بد خود می‌گوید. او احساس می‌کند که به شدت آسیب دیده و تمام وجودش در اثر نبرد و زخم‌ها دچار مشکل شده است.

هوش مصنوعی: جای تاسف است که کسی به خاطر ظلم و بی‌احترامی دچار چنین سرنوشتی شود.

هوش مصنوعی: هر کس که غم تو را دارد، به شدت درد و اندوه را احساس می‌کند و این غم مانند جان شیرینش در گلویش گیر کرده است.

هوش مصنوعی: ای عمو، وقت مرگ من همهٔ زندگی‌ام بر باد می‌رود، و مانند عروس جوانی که از من غمگین است، می‌فهمم که زمان من به سر آمده است.

هوش مصنوعی: بگو که دیگر وعده دیدار به روز قیامت افتاده است.

هوش مصنوعی: قاسم به سمت باغ بهشتی سفر کرده است و جان عمو، همان جان شیرین، در گلوی او احساس می‌شود.

هوش مصنوعی: ای عموجان، بر سر من ابرهای غم و بلا سایه افکنده است و من به خاطر ظلم و ستمی که از سم‌های اسب بر من وارد شده، به حالت زاری و ناچاری درآمده‌ام.

هوش مصنوعی: به خاطر من، جان تو را فدای عشق خود کن.

هوش مصنوعی: به گونه‌ای بی‌صدا و آرام در غم من نمایان باش، چرا که مانند نوحه‌گری، جانم از غم عمو به گلوی من فشار می‌آورد.