هوش مصنوعی: من نه تنها از دارایی خود سیر و راضی نیستم، بلکه نمی‌خواهم که حتی دنیا را هم داشته باشم. به دنبال خوشی و لذت از جام جمشید هم نیستم.

هوش مصنوعی: من به خوشحالی و لبخند نیازی ندارم و اگر در شب جدایی، غم بی‌کسی وجود نداشته باشد، دیگر چیزی نمی‌خواهم.

هوش مصنوعی: من نمی‌خواهم که هیچ‌کس را برای یک لحظه هم در کنار خود داشته باشم.

هوش مصنوعی: ما که آواره و بی‌سر و سامان هستیم، نیازی به تاج و کمر نداریم؛ زیرا خاکساری که در روزهای سخت به سر می‌برد، نیازی به افسر و نشان ندارد.

هوش مصنوعی: کسی که به خدا وابسته است، به دارایی‌ و ثروت نیازی ندارد و نیازی به شهادت در میدان عشق ندارد؛ او فقط به صدای دل‌انگیز عاشقان نیاز دارد.

هوش مصنوعی: من حتی برای مرگ خودم هم نمی‌خواهم که کسی در سوگ من نشسته و مجلس عزا برپا کند.

هوش مصنوعی: در باغ ناکامی، بویی از خوشی و لذت نمی‌گیرم و نمی‌خواهم که به خاطر طمع و خواسته‌های دنیوی این گل‌ها زرد و پژمرده شوند.

هوش مصنوعی: من می‌خواهم خود را بسازم یا بسوزم، اما درد و دل‌های خود را با کسی در میان نمی‌گذارم. تنها به دنبال سبکی و آرامش هستم که ناشی از گذر زمان و دنیای پیرامونم است.

هوش مصنوعی: وقتی به این دنیا آمدم، حتی درخواست نمی‌کنم که تابوت مرا بپوشانند.

هوش مصنوعی: چرا باید با بینایی روشن به درون چاهی بروم که پر از فراموشی است، در حالی که کشتی عقل من در آنجا سرگردان است و من خودم در دریای غفلت غرق شده‌ام؟

هوش مصنوعی: در میان طبیعت مثل حیوانات، چقدر باید پا به زمین بکوبم؟ چون زخم زبان‌هایی که از دوستی مردم خورده‌ام، خیلی عمیق و دردناک است.

هوش مصنوعی: من دیگر به دوستی و نزدیکی با دیگر انسان‌ها نیازی ندارم.

هوش مصنوعی: یک نفر به خاطر گنج و ثروت، خوشحال و سرزنده است و از زندگی خوبی برخوردار است، اما فرد دیگری در گوشه‌ای از تنهایی و دوری از دنیای مادی، روی تکه‌ای آجر یا سنگ، خوابش برده است.

هوش مصنوعی: کدام سرنوشت است که در آن فردی بتواند به شادی و خوشی برسد، در حالی که راه و روش زندگی‌اش تغییر کرده است و شاید دیگر نتواند لذت‌های گذشته را تجربه کند؟

هوش مصنوعی: درختی که از درد و مصیبت در من رشد کرده، ثمری جز غم و اندوه برایم ندارد.

هوش مصنوعی: هر کسی که به بوی توحید و عقاید جدید توجهی نداشته باشد، باید بداند که وجودش با هر چیز غیر از این ایمان بی بهره خواهد ماند.

هوش مصنوعی: وقتی با کسی رابطه‌ای ندارم، نباید دیگران مرا بد بشناسند یا قضاوت کنند. از این رو، نیازی نیست درباره خوبی‌ها و بدی‌های زندگی‌ام با کسی صحبت کنم.

هوش مصنوعی: من هیچ چیزی از خودم نمی‌خواهم، نه شادی و نه چیزی دیگر.

هوش مصنوعی: به خاطر آن‌همه خودستایی‌هایی که کردم، احساس ذلت و خواری را بر دوش خود حمل می‌کنم و از منیت و خودخواهی‌ام، تنفر را به دوش گرفتم.

هوش مصنوعی: در دنیای ناشناسی، قدم گذاشته‌ام و به زندگی ساده و پر از آزادی علاقمندم. این قدر در جهان، در خاموشی و در دل غم، به دیگران کمک می‌کنم و همراه آنان هستم.

هوش مصنوعی: من در زندگی چیزی جز شادی و خوشی نمی‌خواهم و از درد و غم دوری می‌جویم.