صامت بروجردی » کتاب المواد و التاریخ » شمارهٔ  ۳۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ز ابنای زمانه آنچنان رنجیدم</p></div>
<div class="m2"><p>کز لطف کسان بریده شد امیدم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ده ناخن من تمام بر ریشه فتاد</p></div>
<div class="m2"><p>از چند که پنبه قبا برچیدم</p></div></div>

شمارهٔ  ۳۱

ز ابنای زمانه آنچنان رنجیدم
کز لطف کسان بریده شد امیدم
ده ناخن من تمام بر ریشه فتاد
از چند که پنبه قبا برچیدم

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از رنج و ناامیدی خود نسبت به اطرافیانش سخن می‌گوید. او احساس می‌کند که از محبت دیگران محروم شده و در نتیجه، به شدت از زندگی رنج می‌برد. همچنین، او به خاطر این ناامیدی، به شدت آسیب‌پذیر شده و احساس می‌کند که همه چیز را از دست داده است.

شمارهٔ  ۲۹

شمارهٔ  ۳۰

هوش مصنوعی: از فرزندان این زمان آنقدر آزرده‌ام که دیگر امیدم به لطف آنها قطع شده است.

ز ابنای زمانه آنچنان رنجیدم

کز لطف کسان بریده شد امیدم

هوش مصنوعی: من تمام تلاش خود را کردم و با وجود سختی‌های زیادی که داشتم، کمی از بار مشکلات را کم کردم.

ده ناخن من تمام بر ریشه فتاد

از چند که پنبه قبا برچیدم

شمارهٔ ۳۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده