هوش مصنوعی: کجاست سوار تو، ای مرکب زشت صورت؟ علی اکبر من در کجای جهان مأوی گزیده است؟

هوش مصنوعی: جوان تازه‌کار و فرزند تازه‌به‌دنیا آمده وقتی به سرزمین خاصی نرسید، در خواب و زندگی خود غرق شد.

هوش مصنوعی: از انتظار بیرون نمی‌آیی و جانم را در این حسرت تنها می‌گذاری، خبر از اکبر جوانم را به من نمی‌دهی.

هوش مصنوعی: چرا من را از علی اکبر دور کردی؟ جوانی که تازه سفرش را آغاز کرده بود چرا به نزد من نیاوردی؟

هوش مصنوعی: نمی‌دانستم که تو تا این حد بی‌وفا هستی که بدون هیچ دلیلی از من جدا شوی.

هوش مصنوعی: چرا اینجا هستی و از پا افتاده‌ای؟ چه شده که بدنت را خون فرا گرفته است؟

هوش مصنوعی: به‌خاطر شرم و حیا نتوانسته‌ام به خیمه نورانی‌ام بیایم.

هوش مصنوعی: بگو جوانمرد، سکینه من است. او از آب عبور کرد و دیگر از تشنگی و آرزوی آب دلش آتشین شده است.

هوش مصنوعی: بیا به دل بی‌قرار لیلا تسکین بده و با مهربانی به مادر غمگینش تسلی و دلگرمی عطا کن.

هوش مصنوعی: آسمان با کشتن اکبر، غم و اندوهی بر دل من اضافه کرده و حالا که کور شده‌ام، نمی‌توانم نور زندگی‌ام را ببینم.

هوش مصنوعی: مرا به نزد او ببر تا بتوانم در لحظه مرگ، چشمان حق‌بین او را ببندم، این کار را به خاطر خدا انجام بده.

هوش مصنوعی: من او را به سمت خیمه می‌برم و با عشق او را به سوی قبله هدایت می‌کنم و دست و پایش را نیز می‌کشم.

هوش مصنوعی: زمان آن فرا رسیده که به خیمه شادی برسم و برای یگانه فرزندم مراسمی برگزار کنم.

هوش مصنوعی: خون جانی که در گلو هست، رنگ و بوی خاصی به دست‌های پدرش بخشیده است، و حالا او به جایگاه عروسی رفته تا دو دست پدرش را ببوسد.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه واقعه کربلا بسیار غم‌انگیز است، همیشه چشمانم از ناراحتی گریان و بی‌صداست.