هوش مصنوعی: ای برادر، تو مانند پناهی برای من بودی، زمانی که در مشکلات و اندوه بودم و از درد یتیمان حمایت می‌کردی.

هوش مصنوعی: می‌دانم که با رفتنت، جانم از بدنم جدا خواهد شد، چرا که تو در این بدن، روح و جان من بودی.

هوش مصنوعی: هر غم و اندوهی که از ملاقات تو داشتم، با دیدن تو از دل بیرون می‌رود. اگر هم دردی بر دل داشتم، محبت تو آن را درمان می‌کند.

هوش مصنوعی: به مدینه آمدم، در راه کربلا، در هر جا دوست من بی‌تاب و نگران بود.

هوش مصنوعی: وقتی که علی‌اکبر و عباس از من جدا شدند، دیگر چیزی برای آرامش و صبر من نمانده بود و اوضاع من بی‌خبر و آشفته شد.

هوش مصنوعی: بعد از جد و پدر مادرم، تو که به شدت تشنه‌ای، همدم خواهر دلbroken و نالان من بودی.

هوش مصنوعی: در نهایت، با اینکه در سرزمین ماریه مهمان بودی، از شدت تشنگی و گرسنگی جان را از دست دادی.

هوش مصنوعی: شمر که دلش به حال یتیمان نمی‌سوزد، خود آن کسی است که باید حامی و پرستار یتیمان باشد.

هوش مصنوعی: قاتل تو حتی به تشنگی تو رحم نکرد. تو، ای شاخه پیامبر، مسلمان بودی.

هوش مصنوعی: محل تو در آغوش پیامبر بود، اما اکنون روی زمین، بدون سر و صدا و به صورت پاره و عریان دراز کشیده‌ای.

هوش مصنوعی: خدای را شکر که در طول زندگی، شب و روز به یاد و بزرگداشت شاه شهیدان پرداختم.