هوش مصنوعی: این بدن مادی را رها کن و از این پیرزن شیاد که سبب دردسر شده، فرار کن.

هوش مصنوعی: هزاران افرادی مانند من و تو، این ظالم جسور، جان انسان‌ها را با بی‌رحمی همچون شکار، هدف قرار داده است.

هوش مصنوعی: از کنار جوی آب دور شو و از آفت‌های آسمان به عشق دوری کن، زیرا این دنیا جز بدی و ستم دیگر چیزی به تو نخواهد داد.

هوش مصنوعی: در این بستان، کجا ممکن است کسی دلش شاد شود، در حالی که درد و رنجی به اندازه‌ی هزار بار بر دوش او سنگینی می‌کند، همان‌طور که زاغ‌ها به ما ظلم کرده‌اند؟

هوش مصنوعی: من به زیبایی و خوشبویی گلستان توجهی ندارم، چون برای من همچون گل، محیط کربلا مهم‌تر است. همان گل، گلستان من است و بهار واقعی من، همانی است که در کربلا تجربه می‌کنم.

هوش مصنوعی: از شدت گریه و اندوه، تنها چشمانم برایم پناهگاه شده‌اند. می‌خواهم در این دریاچه بی‌کرانه به ساحل امنی برسم.

هوش مصنوعی: تنها شاهد من، خاک کربلاست که بر روی کفش‌ها نشانه خون هر یک از زیبا رویان است.

هوش مصنوعی: حسین در صحنه قتل و شهید شدنش، بر روی زمین جوانان معطر و زیبا خوابیده است.

هوش مصنوعی: دل سوزان و داغی که در وجودش احساس می‌کند، باعث شده تا آهی عمیق و سوزناک بکشد. این درد و آتش احساسات در او طوری است که گویا از عمق دلش به بیرون می‌آید و در واقع نشان‌دهنده‌ی شدت رنجی است که بر او مستولی شده است.

هوش مصنوعی: شخصی با حسرت به شمر بدذات گفت که این شمشیر تیز و برّنده در دست این ظالم، به دار آویخته شده است.

هوش مصنوعی: اجازه بده تا با اشک‌هایم بر سر اکبر گریه کنم و موهای پر از گرد و غبارش را به زمین بگذارم.

هوش مصنوعی: از همه طرف بدنم پر از تیرهای بلاست، برای من کافی است که به این سرنوشت دچار شوم.

هوش مصنوعی: هر آسیبی که به رستم می‌زنی، آن را بر تن من بیفکن، ای مایه‌ی بدبختی و شوم.

هوش مصنوعی: به خاطر تیرها و نیزه‌ها بر بدنم، نشانه‌ای از زخم‌های فراوان باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای به وضعیت خودت فکر کن، ای ظالم! ببین چگونه روزگار مرا به این سختی و زحمت انداخته است.

هوش مصنوعی: از این به بعد، نوشی نمی‌چشید که از اشک چشمم تر شده است، چون بعد از حسین، دیگر آب گوارایی وجود ندارد.