هوش مصنوعی: از مدینه، وقتی که امام حسین (ع) با دل‌تنگی و اندوه به سمت کربلا حرکت کرد، تصميمش بر این بود که جانش را فدای هدفش کند و با صدایی پر از ناله و درد، به سوی کربلا رفت.

هوش مصنوعی: دست به دامن او زدم و گفتم: "بابا، دل من بعد از تو چه حالی خواهد داشت در این غم و اندوه؟"

هوش مصنوعی: ای خدا، با کلام تو من دلم پر از درد و رنج شده و دیگر صبر و تحمل از دل غمگینم فرار کرده است.

هوش مصنوعی: تو با دل‌فریبی‌های خودم به من آرامش می‌دهی و از پایان دوری صحبت می‌کنی. ای کاش یک لحظه هم که شده بدون تو طاقت می‌آوردم.

هوش مصنوعی: ای پدر، در مدینه مرا تنها نگذار و از کنارم نگذری. بر من رحم کن، چرا که درد تنهایی واقعاً درد بسیار سختی است.

هوش مصنوعی: من روزگاری به خاطر لطف تو اعتبار و منزلتی داشتم، اما اکنون به خاطر از دست دادن آن اعتبار، کارهای من به ذلت و خواری افتاده است.

هوش مصنوعی: چنان تصور کن که من مانند کودکان تو هستم، پس خواهش می‌کنم مرا با خود ببر، ای پدر، تا به خدمت تو بپردازم.

هوش مصنوعی: شاه دین به دختر شیرین‌زبانش می‌گوید که از حرف‌هایت خیلی ناراحت شدم و این موضوع باعث ریختن اشک‌هایم شده است.

هوش مصنوعی: تو برای من مانند نوری هستی و در چشم پدر خود، تو روح و جان منی. این سفر هیچ پایانی جز غم و اندوه برای من نداشت.

هوش مصنوعی: تو مثل ما تحمل درد و تشنگی را نداری؛ ما هر لحظه از دل سوزان‌مان ناله‌ای بی‌اختیار برمی‌آوریم.

هوش مصنوعی: دل تو آنقدر تاب و طاقت ندارد که بتوانی ببینی چه تعداد دشمن با سلاح‌های خود از هر سو به سوی تو می‌آیند تا تو را از پا درآورند.

هوش مصنوعی: در برابر ظلم و ستم مردم، نمی‌توان صبر کرد و آرام نشست. هر جا بروی، صدای درد و رنج را می‌شنوی که به گوش می‌رسد و دل هر کسی را می‌آزارد.

هوش مصنوعی: کمی صبر داشته باش، زیرا پس از کشته شدن من در میدان جنگ، تو می‌توانی با دیده‌ای باز، در هر سو، گل‌های لطیف را ببینی که در خون غوطه‌ور شده‌اند.

هوش مصنوعی: من نگرانم که سکینه، به خاطر سیلی که بر صورت تو می‌خورد، دچار آسیب شود. تو اکنون در حال ضعیف شدن هستی و هیچ‌گاه قادر به تحمل این گونه خفت و ذلت نیستی.

هوش مصنوعی: می‌ترسم که سیلی بر صورت تو بزند و رنگش را نیلی کند. تو حال خوبی نداری و نمی‌توانی این‌گونه بی‌نقصی را تحمل کنی.

هوش مصنوعی: عمه‌ها و خواهران تو کافی هستند برای اینکه دیگران در جستجوی تو باشند و به حال عذاب و سرگشتگی دچار شوند، همانند اسیران تتاری که بی‌هدف در هر جا پراکنده‌اند.

هوش مصنوعی: در این مصیبت تا جایی که می‌توانی به آرامی اشک بریز، تا بتوانی مزرعه امیدت را سیراب کنی.