هوش مصنوعی: ای بی‌کفن، جانم را فدای تو می‌کنم و جسم پاکت را به خاطر زینب نثار می‌کنم. تو فدای حنجره بریده‌ات هستی.

هوش مصنوعی: ای کاش خواهرت نمی‌دید که چگونه بر نوک نی سر تو قرار دارد و پیکرت چطور تکه‌تکه شده است.

هوش مصنوعی: تو مرا به کربلا آوردی، جایی که تنها و بی‌کس هستم. اما با مهربانی و لطافت به من می‌رسید و خوشحال می‌کنی، مانند خواهرت که به من توجه دارد.

هوش مصنوعی: از خاک سر بلند کن و از من بپرس که ای زینب ستم‌دیده، کجاست آن معجره‌ی کهنه‌ات؟

هوش مصنوعی: شمر اینقدر انصاف نداشت که بعد از کشتن حسین، پیراهن کهنه‌اش را از تن بیرون بیاورد.

هوش مصنوعی: زخم‌هایی که بر بدنت بود، کافی نبود و ابن سعد به سوی تو مانند سُم اسب حمله‌ور شد و بدن پاکت را هدف قرار داد.

هوش مصنوعی: به من اجازه نداد تا با خیال راحت پیامم را به مادرت برسانم؛ اوست که مانند شمر بی‌پدر، بی‌رحمی می‌کند.

هوش مصنوعی: می‌گوید ای بی‌نظیر، به سوی کربلا بیا و در میان خون، بدن نازک و لطیفت را ببین.

هوش مصنوعی: کوفیان برای به دست آوردن گوشواره، گوش عروس فاطمه، دختر شما را پاره کردند.

هوش مصنوعی: رفتم، اما هنوز این درد در دلم باقیست که بعد از من چه بلاهایی بر سرت خواهد آمد از این مردم.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که وقتی تو سکوت کرده‌ای و دیگر نوحه‌گر مصیبت حسین نیستی، چه دلیلی برای ترس از روز قیامت وجود دارد؟ در واقع، نسبت به وقایع و سرنوشت خود بی‌تفاوت شده‌ای.