هوش مصنوعی: اصغر من کمتر از شتر صالح نیست، ای داور من، تو از حال دلم با خبری.

هوش مصنوعی: کوفی‌ها به من تیر می‌زنند و به جای یک قطره آب، بهای آب را از اشک چشم من می‌گیرند.

هوش مصنوعی: چرا قاتل در کشتن من این همه معطلی می‌کند؟ چرا خنجرش را از غلاف نکشید و زودتر سرم را جدا نمی‌کند؟

هوش مصنوعی: تا زمانی که بدن عزیز قاسم را بر روی زمین نبینم، نمی‌توانم واقعیت علی‌اکبر را بپذیرم.

هوش مصنوعی: تا وقتی که نادهی من از سیلی ظالمی مانند شمر را بر رخسار دخترم که غم و ناراحتی را به دل دارد، ببینم.

هوش مصنوعی: من نمی‌خواهم ببینم که خواهرم به خاطر ظلم و ستم، همچون اسیری در زنجیرها، به سوی شام برود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که نتوانم دیدن، که غم و اندوهی مانند مرگ از خواب و آسایش من بیرون بیاید، مانند حالتی که امام سجاد (ع) برایم پرورده است.

هوش مصنوعی: امشب همه به سمت کوفه می‌روند، اما در اینجا درگیر جدل و بحث هستم و به دنبال پیدا کردن انگشتم می‌گردم.

هوش مصنوعی: بدن من اینجا بی‌کفن به زمین نمی‌افتد، بلکه به سمت آشپزخانه خولی می‌رود.

هوش مصنوعی: ای باد صحرا، از کنار من عبور کن و به قبرستان بقیع برو. پیغامی از عشق و محبت من به مادرم را آنجا منتقل کن.

هوش مصنوعی: ای مادر عزیزم، زودتر به کناری بیا و مرا از دریای خون نجات بده.

هوش مصنوعی: ای آب حیات، مگر تو هم مانند من غمزده و محزون هستی؟ پس چرا این سکوت و خاموشی را نمی‌شکنی و صدای ناله من را نمی‌شنوی؟

هوش مصنوعی: من حتی یک قطره آب هم نتوانستم بنوشم و در حالی که سخت تشنه‌ام، این رود در حال جاری شدن است و موج‌هایش از کنارم می‌گذرد.

هوش مصنوعی: شمر، حتی در حالی که لب تشنه و سرش بریده شده بود، همچنان می‌گفت که جد تو پیامبر من بود.