هوش مصنوعی: این چه حالتی است که ای سر، در هر زمان بر دوش خود تحمل می‌کنی، و به خاطر ستم‌هایی که می‌بینی، چشمانت همیشه پر از اشک و خون است؟

هوش مصنوعی: گاهی در میخانه نصاری و گاهی در خانه خولی، و گاهی در گوشه تنور، تو همچنان در جستجوی حقیقت و معنای عمیق هستی.

هوش مصنوعی: تو در دل خود حسرت و غم جوان مردی و عطش را به دوش می‌کشی، همان‌طور که سیر و پریشانی بیش از حد در وجودت لانه کرده است.

هوش مصنوعی: کسی که دلش پر از درد و ناراحتی است، نمی‌تواند به راحتی صبر کند. غم و اندوه او به حدی است که حتی از دیدن شادی دیگران هم ناراحت می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر از شدت گریه گلویت بسته شده و نمی‌توانی به من پاسخ دهی، یا اینکه از جدایی و دوری از مادرت شکایت می‌کنی.

هوش مصنوعی: آیا تو ای سرنبد، که زینت بخش آغوش پیامبر هستی، چرا از خاک سیاه، بالشت و بستر داری؟

هوش مصنوعی: از این هیجان و شوری که در تو وجود دارد، می‌فهمم که خبری از درد و آتش درونی یک عابد خسته و ناتوان هم داری.

هوش مصنوعی: چشمانت چنان زخم‌زننده‌اند که یادآور ناله‌های علی‌اصغر است و به دل انسان زخم می‌زنند. این دام به گونه‌ای است که از نگاه تو، احساس درد و سوزش جانکاهی به وجود می‌آید.

هوش مصنوعی: وقتی تو زبانت را بسته‌ای و از حقایق خود را دور کرده‌ای، در واقع بی‌خبر از دین و معارف آن هستی؛ زیرا اگر از روز قیامت نگران بودی، هرگز سکوت نمی‌کردی و به فریاد نمی‌رسیدی.