هوش مصنوعی: صبر کردن برای ما که به شیرینی عادت داریم، بسیار سخت و تلخ است و دیگر نیازی به شیرینی در زندگی‌مان نداریم.

هوش مصنوعی: سر به جز آغوش زانو جا نمی‌جوید دگر بار دوش کس نگردد بعد از این شبدیزما این بیت به معنای این است که دیگر در جایی جز آغوش یک زانو آرامش نمی‌یابم و بعد از این شب دیگر کسی نخواهد آمد. در واقع، شاعر به حس تنهایی و نیاز به آرامش اشاره کرده و به نوعی می‌گوید که دیگران نمی‌توانند جای آن آرامش را پر کنند.

هوش مصنوعی: این بیت به تصویر کشیدن قدرت و تاثیر عواطف و احساسات انسانی می‌پردازد. شاعر به گونه‌ای بیان می‌کند که هنگام غم و اندوه، اشک‌ها و دردها می‌توانند بر همه جهات زندگی تأثیر بگذارند و حتی بر آسمان و طبیعت نیز اثر بگذارند. در این میان، اشاره به قدرتی دارد که می‌تواند مسبب ایجاد تغییرات عمیق باشد و در واقع تذکری به فراگیر بودن این احساسات می‌دهد.

هوش مصنوعی: لحظه‌های خوشی در باغ‌ها به هزاران گلبرگ سپرده شده، و غنچه‌ها به یاد ما داغی دارند که یادآور شادابی گل‌هاست.

هوش مصنوعی: مردم با اخلاق و پرهیزکار برای دوری از آلودگی‌های دنیوی، به خاطر اجتناب از چیزهای ناپسند، به درون دل‌ها نفوذ پیدا نمی‌کنند و لقمه‌های حلال و پاک ما نیز در دسترسشان قرار نمی‌گیرد.

هوش مصنوعی: ای زاهد، به بحث‌های بی‌پایان و بی‌مورد توجه کن و بی‌خود از جا نرو. از کلام مایی که به دوستی و محبت مربوط است، به پایی بیفت.

هوش مصنوعی: در سکوت و در دوری ما، یادگیری و دانش قدیمی بی‌فایده شده و شهر عشق و محبت دگرگون شده است، مانند تغییر حال تبریز ما.