هوش مصنوعی: نور چشمان ما تحت تأثیر درد دل و جگر سوخته‌مان قرار گرفته است، به طوری که خورشید نیز به حسرت ستاره‌ بودن ما نگاه می‌کند.

هوش مصنوعی: درستکاری ما به همین روش کافی است که هیچ‌کس نتوانسته است سنگ سخت ما را بشکند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نمی‌تواند از گفت‌وگوهای ما بهره‌ای ببرد، زیرا تنها افرادی که شایسته‌اند و درک درستی دارند، می‌توانند از آن بهره‌مند شوند. اما کسانی که ناآگاه و بی‌خبرند، مانند پنبه‌ای هستند که نمی‌فهمند چه خطرهایی از آتش ما ممکن است آنها را تهدید کند.

هوش مصنوعی: عشق و هوس هرگز با هم سازگار نیستند و به همین دلیل ما از هم جدا شده‌ایم، حتی سایه‌هایمان نیز از هم دورند.

هوش مصنوعی: ای زاهد، چه چیزی جز حرف‌هایی درباره وفا و محبت دیده‌ای که به دنبال اهداف ما نیامده‌ای؟

هوش مصنوعی: ما با پای برهنه، تخم آبله را کاشتیم؛ پس بر ما مبارک باشد که بار دیگر به نعمت و هدیه‌ای دست پیدا کنیم.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر از درد و ناراحتی ناشی از جدایی یا فراق سخن می‌گوید. او می‌پرسد که چه اقدامی می‌توان کرد برای درمان اشک‌هایی که از چشمانش می‌ریزد، در حالی که دل و جانش به شدت آسیب‌دیده و زخم‌خورده است. این احساس به نوعی نشان‌دهندهٔ عمق غصه و اندوهی است که فرد تجربه می‌کند و اینکه چگونه این درد به جان او نشسته است.