هوش مصنوعی: اگر لباسی که بر تن داری زیبایی دارد، می‌توانستیم بگوییم که درخشندگی آن به خاطر ماه است. و اگر قد و قامت تو مانند سرو باشد، می‌توانستیم بگوییم که سرو هم سایه‌ای از تو دارد. اما اگر سرو وجود نداشت، سایه‌ای هم نداشت.

هوش مصنوعی: اگر دایه‌ای وجود نداشت، امکان به دنیا آوردن کودکی به این خوبی نبود. بنابراین، اگر این کودک و هزاران کودک خوب دیگر را به حساب بیاوریم، این دایه نیز در فضیلت و خوبی بی‌نظیر است.

هوش مصنوعی: من به امید وصالت، نقاب از چهره تصویر تو برداشتم و از آغاز دیدن، ابرویت به‌عنوان نخستین نشانه، نمایان شد.

هوش مصنوعی: دل را به زیبایی چهره‌ات سپردم، اما نمی‌دانستم که وجود چشمانت به من آسیب می‌زند و در مجاورت ناز و غمزه‌های تو، امنیتی برای من وجود ندارد.

هوش مصنوعی: این جمله بیانگر این است که چقدر آسیب‌پذیر هستیم و چگونه وابستگی‌های ما می‌توانند به سادگی از بین بروند. اگر احساسات و رنج‌های ما، مثل آب، به باد برود، آنگاه وجود ما و آنچه ساخته‌ایم، در خطر نابودی قرار می‌گیرد. زندگی و بنیادهای ما ممکن است به آسانی ویران شوند، اگر مراقب نباشیم.

هوش مصنوعی: وقتی زیبایی تو را دیدم، از آرزوی وصال دست کشیدم. زیرا جانم ارزش زیادی ندارد و زیبایی تو بسیار باارزش است.

هوش مصنوعی: در بازار عشق و محبت، تو دل و دیانت را فدای خوبان کردی و با این کار، به طرز شگفت‌انگیزی به سود و سرمایه‌ای دست یافتی.