هوش مصنوعی: در زمان‌های قدیم، فردی بود که دارای ثروت زیادی بود و املاک و دارایی‌های گرانبهایی داشت.

هوش مصنوعی: مرد ثروتمند با تمام دارایی‌اش، بخیل و کم‌خیر و دنیاطلب بود.

هوش مصنوعی: در دیدار با او، گویی درِ عجیبی باز شده است که جان‌ها را به سوی او می‌کشاند و عبور از آن، به نوعی تجربه‌ای نادر و خاص را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: در درب خانه‌ی او کوبید و خواست که به وصال او برسد و راهی برای ورود به حضورش پیدا کند.

هوش مصنوعی: خدمتگزاران او را از در بیرون کردند، چون خواجه هیچ وقت نمی‌خواهد بیرون بیاید.

هوش مصنوعی: مقام و ارزش دوست ما به حدی بالاست که هیچ کس دیگری همچون تو نمی‌تواند به بیرون از آن برسد.

هوش مصنوعی: عزرائیل رفت و دوباره بازگشت و بر در کوبید تا او را بالا ببینند.

هوش مصنوعی: دوباره دربانان او را با شدت از در بیرون کردند و او با خشم به آن‌ها نگاه کرد.

هوش مصنوعی: گفتند که صدای عزرائیل را بشنوهید، یعنی زمان مرگ نزدیک است و باید به سوی خداوند بروید.

هوش مصنوعی: خادمان آقا از ترس این هشدار، بدنشان مانند بید می‌لرزد و به شدت مضطرب شده‌اند.

هوش مصنوعی: زمانی که این خبر را به خدمتگزار بزرگ رساندند، او از سر تا پا به شدت تحت تأثیر قرار گرفت و دچار لرزش شد.

هوش مصنوعی: همه بشتابید و در را باز کنید تا او را ببینید، با نهایت عجز و درخواست.

هوش مصنوعی: به او بگویید که ای فرشته الهی، گویی که تو دچار اشتباهی شده‌ای.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که تو از دیگری مأخوذ به‌حساب آمده‌ای و برای ما بر سر او خشم و کینه داری.

هوش مصنوعی: خادمان خواجه با احترام کامل این خبر را نزد عزرائیل بردند.

هوش مصنوعی: گفت نه، نه! این همه داستان و افسانه است، کار من تنها با صاحب این خانه است.

هوش مصنوعی: پس بر روی تخت نشسته، گام به او می‌گوید: برخیز و وصیتت را کامل کن.

هوش مصنوعی: آقای بدبخت با نگرانی و اضطراب فراوان تلاش کرد تا امور و دارایی‌اش را مدیریت کند.

هوش مصنوعی: در این بیت، به این معنا اشاره شده که خزانهداری از گنجینه‌های پنهان را باز کرده تا میزان طلا و نقره را نشان بدهد. به عبارت دیگر، وجود ثروت و دارایی‌های ارزشمند را آشکار می‌کند.

هوش مصنوعی: خادمان طلا و نقره‌های زیاد را به طور فراوان بر روی هم می‌ریختند.

هوش مصنوعی: عزیزم به طلا و نقره نگاه می‌کرد و از دل پر درد خود آهی برمی‌آورد.

هوش مصنوعی: پس گفتی که بر نعمت‌ها و ثروت‌های دنیوی افسوس، به وضعیت و دارایی‌های دنیا!

هوش مصنوعی: ای مال و ثروت که بنیاد زندگی من هستی، تو باعث شدی که یاد خدا از خاطرم برود.

هوش مصنوعی: روز و شب در تلاش و فکر تو بودم و از شقاوت خودم، فریب تو را خوردم.

هوش مصنوعی: مال و اموال او به فرمان خداوند شده است، انگار که ای شخص ناپاک و بدکار!

هوش مصنوعی: به خدا لعنت بر تو که قدر نعمت‌های خدا را نشناختی و به شکل نادرستی از آن‌ها بهره‌برداری کردی.

هوش مصنوعی: تو در زمان‌های قدیم در نظر علمای فقیر و بی‌اعتبار، جایگاه و احترامی نداشتی.

هوش مصنوعی: خدای بزرگ، بنده‌پرور، از بخشش خود بر تو از نعمت‌های دنیوی بهره‌مند شده است و بر تو منت گذاشته است.

هوش مصنوعی: وقتی که از خودبزرگ‌بینی و خودپسندی فاصله گرفتی و به درک درستی از زندگی رسیدی، در چشم مردم و جامعه بسیار محترم و عزیز می‌شوی.

هوش مصنوعی: از هر شهر و منطقه افرادی برای شما عذرخواهی می‌کردند، مانند فرزندان پادشاهان.

هوش مصنوعی: در مهمانی‌ها و مجالس، تو را به خاطر عظمت و منزلتت بر جایگاه ویژه‌ای قرار می‌دادند.

هوش مصنوعی: اگر دختری از میان سلاطین جهان باشد، آن دختر می‌تواند به عنوان گنجی در دنیا شناخته شود و همه بر او مشتاق شوند.

هوش مصنوعی: همه را از درگاه دور کردند تا دختر را به حضور تو بیاورند.

هوش مصنوعی: چطور ممکن است با این همه عظمت و بزرگی، ای فرد فاقد هنر، از دیدن صحنه‌های روز قیامت رو برگردانی؟

هوش مصنوعی: از تمام این نعمات و ثروت‌ها، چرا هیچ نشانه‌ای از آن را قبل از مرگت به قبر خود نفرستادی؟

هوش مصنوعی: چرا در پی جستجوی حال افرادی که در تنگنا هستند، به بی‌راهه رفته‌ای؟

هوش مصنوعی: اگر گدایی به دستان تو نگاه کند، چشمانش را از خشم کور می‌کنی.

هوش مصنوعی: نه خودت از زندگی لذت بردی و نه اجازه دادی دیگران از آن بهره‌مند شوند، اکنون مرگ تو را در چنگال خود گرفته است.

هوش مصنوعی: در این زمان، با دل پر از حسرت از دنیا برو و همه چیز را به یادگار بگذار و از این زندگی جدا شو.

هوش مصنوعی: با دقت به این نصیحت‌های تازه توجه کن و از دارایی‌های دنیوی خود فاصله بگیر.