هوش مصنوعی: این شخصیت اهل شیراز بود و در ابتدا خدمت سلطان یعقوب را می‌کرد. پیش از آن، او اوقاتش را به کارهای دیگری می‌گذرانید، اما زمانی که وارد خدمت سلطان یعقوب شد، شکوفایی و ترقی فراوانی را تجربه کرد. در آن دوران او را با لقب «بابا شاعر» می‌شناختند. او به نوشیدن شراب و مستی علاقه زیادی داشت و بیشتر وقت‌ها در میخانه‌ها به سر می‌برد. پس از دیدار با سلطان، به خراسان رفت و در شهر ابیورد سکونت گزید. حاکم آنجا هر روز برایش یک من شراب و یک من گوشت تعیین کرده بود. در نهایت، او به جایی رسید که مردم برای خرید نیازهای خود به میخانه‌اش می‌رفتند و با او شوخی‌های بی‌ادبانه می‌کردند. او به خاطر حرصش به شراب، این رفتارها را تحمل می‌کرد. در نهایت، به مشهد مقدس رفت و در سال ۵۲۹ هجری قمری طعم مرگ را چشید. چند بیت از اشعار پربار او به یادگار مانده است.

هوش مصنوعی: به خاطر وجود تو، همه دیگران برایم بی‌اهمیت هستند. تو همچون نخل سرکشی هستی و من هم دل خودخواهی دارم.

هوش مصنوعی: زیبایی و دلربایی تو، وسوسه‌های بی‌فایده من را به یاد درخت بلند و باروری می‌اندازد که از میان چمن و گیاهان سر برآورده است.

هوش مصنوعی: گل زیبا به شکل انسان جلوه کرده است. هر وقت به او نزدیک می‌شوم، شوق و شادی وصال او مرا به شدت تحت تأثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر در گوشه‌ای نشسته و تنها باشم، خیالم کمک می‌کند که فراموشم کند همه چیزهایی را که در زندگی‌ام با آن‌ها درگیرم و ناشکیبایی و درد و زحمت‌هایی که به سراغم می‌آید.

هوش مصنوعی: از لحظه‌ای که به یادش می‌افتم، به دام انتظارش گرفتار شده‌ام و فریاد می‌زنم.

هوش مصنوعی: جانم در حال رفتن است و در این حال صیاد به سراغم می‌آید. ببینید که چگونه من متهم می‌شوم، در حالی که هر سنگی که فرهاد را از تیشه‌اش دور کرد، نشانه‌ای از تلاش او برای رسیدن به معشوقش بود.

هوش مصنوعی: هوا تیره و دلگیر می‌شود و به یاد فرهاد می‌افتم، اگر فقط لحظه‌ای به یاد او باشم که چگونه غم را از دل دور کرده بود.

هوش مصنوعی: یک غمی به سراغم می‌آید که باز هم مرا از دنیای اطراف بی‌خبر می‌کند؛ این حالت، از مرگ من هم بیشتر دل‌آزار است، زیرا این دلسوزی که همراهم است، بیشتر از هر چیزی به من آسیب می‌زند.