هوش مصنوعی: پدرش خیاط بود، اما چون از ابتدا قابلیت‌هایش با استعداد و رشد آراسته شده بود، به مرور توانست در میان استادان علوم معروف شود و در تلاش و کوشش خود به موفقیت دست یابد. او همواره وقتش را در گفتگو و معاشرت با افراد با دانش صرف می‌کرد تا به مقام‌های عالی برسد. در مورد اینکه او در این رشته توانمند است هیچ شکی نیست، بلکه موضوع اصلی این است که آیا مربی خوب داشته یا نه. اگر مربی خوبی داشت، می‌توانست در مقایسه با دیگران موفق‌تر شود. امیدوارم خداوند پاداش او را دهد که به این مقام نائل آمده است. این کلام نمونه‌ای از حال او و موضوع این نوشته است.

هوش مصنوعی: اگر غمی از تو نداشتیم، هیچ وقت از زخم‌های تو سخن نگفتیم.

هوش مصنوعی: ما علاقه‌امان به تو را به پنهانی نگه داشته‌ایم، نه به خاطر غم و اندوه شب جدایی‌ات، که این درد ماست.

هوش مصنوعی: ما در کنار راهی که به خواب عدم می‌رسید، چشم به راه بودیم. شمعی در حال سوختن و گریان داشتیم و من نیز با اشک‌هایی که از چشمانم سرازیر بودند، به این حالت دامن می‌زدم.

هوش مصنوعی: ما تمام شب تا صبح در اندوه و غم بوده‌ایم، چون که ما از فقرای کوی تو هستیم و در حسرت تو به سر می‌بریم.

هوش مصنوعی: این اشعار نیز از آثار زیبا و برجسته او به شمار می‌رود.

هوش مصنوعی: ما از خداوندی که بخشایشگر است، درخواست و نیازهایمان را داریم، اما عشق ما را به شدت آزار داده و جانمان را به خطر انداخته است.

هوش مصنوعی: از عشق تو هر آنچه گفته‌ای به حقیقت بوده است و من به خاطر دوری از تو مانند کسی هستم که در خون جگر خود غرق شده است.

هوش مصنوعی: از دل سوال کن که او هم در این موضوع نقش داشته است. نتیجه‌ای که از عشق به معشوقان به دست آمده، رنگ زردی است.

هوش مصنوعی: غیر از این رنگی که زیبایی‌ها دارند، اهل عشق و درد هیچ رنگ و زیبایی دیگری نمی‌شناسند. زیبایی لبان محبوبان آنچنان است که آدمی برای آن جانش را فدای می‌کند.