گنجور
سام میرزا صفویسام میرزا صفوی

۳۰۷- مولانا هوشی شیرازی

دیوانه وش مردی بود و شعر مردم باسم خود میخواند و نوبتی این مطلع مولانا جامی را تغییر داده چنین میخواند :

گریه من کن که مجنون نوحه گر دارد بسی
هوشی تو و جام می و بیهوشی و مستی

کسی گفت این شعر جامی است چرا باسم خود میخوانی جواب داد که چه شود؟ او سنی بود و من شیعه ام . مال سنی بر شیعه حلال است. و من این بیت را از جامی کسب کرده ام . این مطلع را هم شعر خود میداند :

راه خرد مردم هشیار چه دانی
من که با دل صفت آن قد رعنا گویم

اینهم از اوست :

هر چه گویم همه از عالم بالا گویم
جز کوی تو دل را نبود منزل دیگر
۳۰۶- مولانا ضمیری همدانی: پسر مولانا حیرانی قمی است در شاعری خود را سرآمد دوران و در خوش طبعی وحید زمان میداند و از بابایی و خود رایی در عذاب میافتد چنانکه در این اوقات قصیده ای در تتبع مولانا امیدی بنام شاهزادگی بهرام میرزا گفته و در آن قصیده این دو بیت مندرج بود :۳۰۸- مولانا پرتوی شیرازی: پرتو انوار کلام بلاغت فرجامش همه جا رفته و قبول سخنان مقبولش در دل ارباب وفا راه یافته، از جمله این مطلع از اوست :

اطلاعات

قالب شعری: غزل/قصیده/قطعه
منبع اولیه: ویکی‌درج

* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.

برگردان به زبان ساده

دیوانه وش مردی بود و شعر مردم باسم خود میخواند و نوبتی این مطلع مولانا جامی را تغییر داده چنین میخواند :
هوش مصنوعی: دیوانه وش مردی بود که اشعار دیگران را به نام خودش می‌خواند. او به نوبت، این مطلع از مولانا جامی را تغییر داده و به شکل دیگری می‌خواند:
گریه من کن که مجنون نوحه گر دارد بسی
هوشی تو و جام می و بیهوشی و مستی
هوش مصنوعی: من را به حال خود واگذار و بگذار گریه کنم؛ زیرا که مجنون، دردی عمیق دارد و تو هم با دانایی و خوشحالی در دنیای خود غرقی. من که مست و بی‌خبر از خودم هستم، به نوای غم و اندوهم دل‌مشغولم.
کسی گفت این شعر جامی است چرا باسم خود میخوانی جواب داد که چه شود؟ او سنی بود و من شیعه ام . مال سنی بر شیعه حلال است. و من این بیت را از جامی کسب کرده ام . این مطلع را هم شعر خود میداند :
هوش مصنوعی: یک نفر پرسید که چرا این شعر را به نام خودت می‌خوانی، در حالی که متعلق به جامی است. او پاسخ داد که چه تفاوتی دارد؟ او سنی و من شیعه هستم و مال سنی بر شیعه حلال است. همچنین، من این بیت را از جامی آموخته‌ام. او این مطلع را نیز شعر خودش می‌داند.
راه خرد مردم هشیار چه دانی
من که با دل صفت آن قد رعنا گویم
هوش مصنوعی: خرد و خردمندی مردم آگاه را چگونه می‌دانی؟ من که با دل و احساسات خود درباره آن دختر زیبا صحبت می‌کنم.
هر چه گویم همه از عالم بالا گویم
جز کوی تو دل را نبود منزل دیگر
هوش مصنوعی: هر چه بگویم، سخن از عالم بالا و فراتر است؛ اما جز راه تو، دل هیچ مکانی برای آرامش ندارد.