هوش مصنوعی: چشمم نگران روز وداع او شد و با گروهی از اشک‌هایم ریختم و جاری شدم.

هوش مصنوعی: ای جان، کمتر از او به کسی نزدیک نشو و با غم او زندگی کن؛ دل از دست رفته و هر روز در این وضعیت نمی‌توان دوام آورد.

هوش مصنوعی: جم به او پاسخ داد که تو زیبایی و زینت خاصی داری و ارزش زیادی را به خود اختصاص داده‌ای.

هوش مصنوعی: من تن و جانم را فدای عشق تو کرده‌ام و آرزو می‌کنم که سرم فدای خاک پای تو شود.

هوش مصنوعی: اگر ذهن و فکر من همیشه مشغول تو باشد، چه ارزشی دارد که فکر و خیالات دیگری داشته باشم؟

هوش مصنوعی: هر که نور و الهام تو را دریافت کند، هرگز خاموش نخواهد شد و زندگی‌اش همیشه درخشان می‌ماند.

هوش مصنوعی: از آنجا که بنیاد زندگی و جسم انسان ضعیف و ناپایدار است، هدف من فقط تو و گفت‌وگو با توست.

هوش مصنوعی: بدن من از خاک ساخته شده و چه فایده‌ای دارد که این جان پر از درد از خاک و باد برخیزد، در حالی که در نهایت فقط به گرد و غبار تبدیل می‌شود؟

هوش مصنوعی: به سرنوشت تو فکر نمی‌کنم، تنها چیزی که در ذهن من هست، فکر به دوری و جدایی توست.

هوش مصنوعی: اینچنین است که چون با نگاهی دل من را می‌آزارد، از زخم شمشیر و تیر هم نمی‌ترسم!

هوش مصنوعی: وقتی می‌خواهم ابروی خوش‌فرم تو را ببینم، چرا باید کمان را با حالت خمیده بکشیم؟

هوش مصنوعی: به خاطر آن زن جانم را بر سر عشقش می‌گذارم و به خاطر زیبایی‌اش آماده‌ام تا جانم را فدای او کنم.

هوش مصنوعی: در این راه، اگر به هوا سر می‌زنم و دقت می‌کنم، اگر هم دماقه را به خطر بیندازم، گردن من خونین خواهد بود.

هوش مصنوعی: آسمان همواره با عاشقان در حال دشمنی است، چه می‌توان کرد وقتی که ذاتش چنین است؟

هوش مصنوعی: اجازه بدهید تا از آسمان نور خورشید بتابد؛ در این صورت، عزیزان را از یکدیگر جدا خواهد کرد.

هوش مصنوعی: پادشاه می‌گفت و اشک از چشمانش می‌ریخت. او این قطعه را همانند آب می‌خواند.