هوش مصنوعی: وقتی آن دوست خوش مشرب و اهل می و محبت را می‌بینم که در مجلس نشسته و به دل و دین می‌زند، حس می‌کنم که او به وضوح با حال و هوای بزم آشناست.

هوش مصنوعی: با بوی عطرش مست و شاداب می‌شوم، نه اینکه واقعاً می‌نوشم، زیرا ما در واقع هیچ نوشیدنی در دست نداریم.

هوش مصنوعی: ما به خاطر یاد او خیلی رنج و سختی کشیدیم، اما او تنها دل و ایمان ما را گرفت و بهای آن را با خون ما پرداخت.

هوش مصنوعی: در اطراف من، در هر جا که می‌روم، تنها هدف و آرزوی من تو هستی و وصل شدن به توست.

هوش مصنوعی: اگر به وصال تو نرسم، برایم بی‌معنی است و مانند کسی می‌شوم که در زمین و در گل‌های خیس گیر کرده است.

هوش مصنوعی: امر (دستوری) به دیوارهای سرزمین لیلی داده است؛ که به این دیوار و آن دیوار نگاه کند.

هوش مصنوعی: عشق به مکان‌ها دل مرا پر کرده است، اما در واقع عشق به کسی که در آن مکان‌ها زندگی می‌کند، باعث این احساس شده است.

هوش مصنوعی: این سرنوشت این‌گونه رقم خورده و واقعیتی است که باید بپذیریم. حالا دیگر نباید از آن پشیمان باشیم، زیرا سودی در آن نیست.

هوش مصنوعی: ای دوست، نمی‌دانم از جدایی چه بگویم. دشمن را نازید که آنچه من از دوست کشیدم، هرگز از او نچشیده است.

هوش مصنوعی: وقتی میوه هنوز نرسیده و ناپخته است، شیرینی و طعم خوشایندی ندارد و من هم در چنین وضعیتی احساس تلخی می‌کنم، اما در نهایت به هدف خود که به مانند رسیدن به نعمت و روشنایی خورشید است، دست پیدا می‌کنم.

هوش مصنوعی: دوستی که آرزو داشتم نزدیکش بمانم و همچون پروانه‌ای به دور شمعش بچرخم، حالا به سراغ من آمده تا در نظر خودم بسوزد.

هوش مصنوعی: در تلاش برای یافتن تو، من بارها و بارها به هر گوشه و کناری نگاه کردم و مانند اشکی که در چشم می‌چکد، اشک می‌ریختم.

هوش مصنوعی: هر کجا که زیبایی چشم تو وجود دارد، ناز و فریب جهانی پنهان است. من اما به خاطر غم تو از هر دو جهانی کناره‌گیری کرده‌ام.

هوش مصنوعی: در نهایت نتوانستم به آن لایه زیبای عشق و دلخواه برسم، همان‌طور که فرهاد برای رسیدن به شیرینی دلش کوه را برید.

هوش مصنوعی: ملک به مهراب گفت: ای خداوند، افسوس که چنین گوهر ارزشمندی در قید و بند است.

هوش مصنوعی: چرا این شیرینی در تنگی و محدودیت قرار دارد؟ چرا چنین جواهری باید در دل سنگ پنهان بماند؟

هوش مصنوعی: اکنون باید چاره‌ای اندیشید برای ما، مگر اینکه این چشمه از خاک بگشاید.

هوش مصنوعی: باید با صدای زیبا و رنگین از آب بگذری تا این زندگی سخت و بی‌روح به سرانجام برسد.

هوش مصنوعی: دوست به اندازه طلا ارزشمند است و مانند گل نرگس، چشمش فقط به طلا دوخته شده است؛ یعنی به چیز دیگری نگاه نمی‌کند.

هوش مصنوعی: برای نمایش وضعیت و مقام خود در زمان‌های خاص، باید هزینه‌ زیادی پرداخت کرد.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است افسر با جواهر به سراغ ما بیاید، همان‌طور که کار ما با جواهرات به خوبی نمایان می‌شود؟

هوش مصنوعی: در این جهان به خوبی شناخته شده است که بدون پول، هیچ کاری به پیش نمی‌رود.

هوش مصنوعی: گلی که در کنار دوستان است، همیشه درخشان و ارزشمندتر به نظر می‌رسد، زیرا دوستی و محبت در آن حضور دارد.

هوش مصنوعی: در صبح زود، به دنبالش هست که در دهانش نشانی از طلا دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی ملک این را شنید، به او گفت: ای دوست خوب و نیکوکار،

هوش مصنوعی: در هر گوشه‌ای از من گنجینه‌ای نهفته است، پر از جواهرات گرانبها و سنگ‌های قیمتی.

هوش مصنوعی: من کنیزی دارم که نامش شاهی است، از او می‌توانی هرچقدر که می‌خواهی گوهر بگیری.

هوش مصنوعی: درخشان و باارزش بودن چیزی با کیفیت بالا در بالای سر نشان‌دهنده مقام یا ارزش فرد است. در اینجا، گویی درخشش و زیبایی به طور کامل بر سر فردی نشسته و به شکلی مجلل و زیبا تزیین شده است.

هوش مصنوعی: وقتی که خورشید را در سخن دید، کشور همانند موم یکباره نرم شد.

هوش مصنوعی: از میان پرندگان، هیچ صدایی به گوش نمی‌رسید جز صدای سر و صدای خروس.

هوش مصنوعی: در تمام شب، هر دو نفر از جام وصال نوشیدند و با آغاز صبح و سرد شدن هوا، به فکر و اندیشه پرداختند.

هوش مصنوعی: ملک در نیمه شب احساس ناراحتی کرد و آوای دلش را به گوش آورد و این شعر را از سر درد و اندوه خواند.