هوش مصنوعی: در آن نامه غم‌انگیز، وقتی صحبت کرد، دلش را در میان آن نامه قرار داد.

هوش مصنوعی: عطر شادی را به خود بپیچان و آن را در مقابل شیرینی قرار بده، چون این نامه غم‌انگیز من در برابر جمشید است.

هوش مصنوعی: بگو اگر او را دوست داری، امشب گذرت به درخانه ما بیفتد و سراغ ما را بگیر.

هوش مصنوعی: در این قصر، موجودی مانند کیوان (سیاره زحل) وجود دارد که او در دروازه‌ای مشابه نور خورشید تابان است.

هوش مصنوعی: در بالای قلعه، شب‌ها آب را با دلو برای بستان می‌کشند.

هوش مصنوعی: باید نزدیک آن دلو برویم و مانند خورشید در آن دلو به آرامی بنشینیم.

هوش مصنوعی: شاید دوباره در گردش زمان، روزی خوشی و سعادت به سراغ ما بیاید.

هوش مصنوعی: اگر بگویم که از وصال تو باغ من سیراب می‌شود، شاید مرا به دور خود بگردانند.

هوش مصنوعی: ای آب حیات، من چند بار باید به دنبالت بیفتم؟ اگر تو دوباره به من برگردی، چه چیزی خواهد بود؟

هوش مصنوعی: وقتی که این چرخ طلایی یوسف از چاه مشرق را بالا می‌آورد و به سمت بالا می‌کشاند، همه چیز روشن و قابل مشاهده می‌شود.

هوش مصنوعی: دو نوازنده‌ی خوش صدا همچون ستاره‌ی ناهید با شادی از حضور خورشید خارج شدند.

هوش مصنوعی: در شهرستان قیصر، به احترام و به نشانه احترام، سر تعظیم فرود آوردند و به خاطر آن خوشبختی و سعادت، خبر خوبی به ملک (پادشاه) دادند.

هوش مصنوعی: شکر با احترام و ارادت نامه‌ای به پیش شاه گذاشت و بارها آن را به عنوان نمادی از محبت و ارادت بوسید، گویی که آن نامه به اندازه‌ای ارزشمند بود که همچون قلمی زیبا به آن توجه می‌کرد.

هوش مصنوعی: اگر کسی از محتوای یک نامه با دانش و آگاهی خود چیزی بگوید، می‌تواند هزاران دامن طلا بر سر بگذارد.

هوش مصنوعی: سفیدی کاغذ جان تازه‌ای به آن بخشید و سیاهی آن سبب بینایی و بصیرت شد.

هوش مصنوعی: فرشته با نگاهی برابر به او می‌نگریست و از سرش آب می‌چکید.

هوش مصنوعی: جهان زمانی که شب فرامی‌رسد، به آرامی حرکت می‌کند و روز به گوشه‌ای پنهان می‌شود.

هوش مصنوعی: در دل شب تاریک و ترسناک، زنگی سیاه انگشتش را به آرامی روی لبش گذاشت.

هوش مصنوعی: هوا چهره زیبای ستاره‌ها را پنهان کرده و ماه نیز در سایه تاریکی دیگر ستاره‌ها گم شده است.

هوش مصنوعی: ستاره‌ها از آسمان به خاطر چهره تو پنهان شده‌اند، انگار که خورشید از آسمان به پایین پریده است.

هوش مصنوعی: زمین به قدری تاریک و ناپیدا بود که اگر تو نمی‌گفتی، حتی آسمان هم به نظر می‌رسید که در حال تغییر مکان است.

هوش مصنوعی: بهرام و ناهید در خواب فرو رفته‌اند و تمام شب در مسیر خورشید، چشم به راه او هستند.

هوش مصنوعی: مثل ماه که در لباس‌های شب‌پوش به سوی قلعه می‌رود، آن شب ملک هم به سوی شب شروع به حرکت کرد.

هوش مصنوعی: شکر و مهراب، با قدم‌های خود، به همراه شاه به سوی او در حرکت‌اند، مانند ناهید و عطارد که به دنبال ماه می‌روند.

هوش مصنوعی: آنها به قلعه‌ای متصل شدند و با ترس دور آن حرم، طواف می‌کردند.

هوش مصنوعی: زمانی که چشم جم سیاهی را می‌بیند که مهراب، آبی را از خندق به سمت بالا می‌آورد.

هوش مصنوعی: پادشاه به او گفت که اینجا همان جایی است که وعده داده شده و او با شکرگزاری اشاره کرد که این فرد همان شخص مورد نظر است.

هوش مصنوعی: از بالا به منظره‌ای نگاه می‌کنم و امیدوارم که ماه، به زودی در راه بیفتد.

هوش مصنوعی: یک شخص باهوش و آگاه، به دیگری می‌گوید که اگر هوشمندانه عمل کند و تلاش کند، می‌تواند از تجربیات گوناگون خود روشنایی و آگاهی بیشتری به دست آورد.

هوش مصنوعی: سرو زیبایی به سمت چرخش و گردش رفت، مانند خورشید که در دل آب در حال درخشیدن است.

هوش مصنوعی: فرشتگان به نزد شاه متعالی آمدند که مانند ماه چهاردهم در اوج زیبایی و کمال است.

هوش مصنوعی: مثل بارانی که در شب با رحمت نازل می‌شود و بر روی گلبرگ‌های بهاری می‌نشیند.

هوش مصنوعی: ملک خورشید، که نماد روشنی و شادی است، شب را در آسمان مشاهده کرد و هنگام صبح نورانی و روشن به خاطر شادی ناشی از این دیدار، لبخند زد.

هوش مصنوعی: روان مانند ماه شد و در پای او افتاد و او را در کنار آن درخت آزاد گرفت.

هوش مصنوعی: دو عاشق با دست‌هایشان در گردن یکدیگر را در آغوش گرفته و به خاطر شادی و غم‌شان، بسیار اشک ریختند.

هوش مصنوعی: دو ماه دوستانه و دو یار عاشق به یک شکل، هر دو با هم هم‌نظر هستند.

هوش مصنوعی: فرشته به خداوند گفت: «ای روح و جان من، تو به یکباره من را فراموش کردی.»

هوش مصنوعی: کجا رفتند تمام آن وعده‌ها و قسم‌ها؟ کجا شدند همه‌ی آن پیمان‌ها و ارتباط‌ها؟

هوش مصنوعی: چرا ای درخت زیبای نازنین از ما جدا شدی؟ آیا به دوست دیگری روی آورده‌ای؟

هوش مصنوعی: ای دوست، تو مرا از جمع دوستانم دور کردی و به خواسته دشمنانم جا داده‌ای.

هوش مصنوعی: تو همه اسرار من را در دل شهر برای همه، چه مرد و چه زن، فاش کرده‌ای.

هوش مصنوعی: تو مرا از موقعیت و ثروت و مقام پادشاهی به پایین آوردی، پس چه چیز بدتری از این می‌خواهی؟

هوش مصنوعی: تو مانند گلی هستی که همیشه با من، مانند بلبل، در اندوه و ناله در ارتباطی.