هوش مصنوعی: به نام کسی که نامش پناه و محافظ جان‌هاست و ستایش او فراتر از حد و توان گفتار ما است.

هوش مصنوعی: دوست هم‌نشینان در تنهایی، همدم کسانی است که در خلوت خود تنها نشسته‌اند.

هوش مصنوعی: کسی که دل‌های آزرده را درمان می‌کند و شب‌های پر از درد را به روزهای امید تبدیل می‌سازد.

هوش مصنوعی: از او برای شاه جمشید تبریک و شادی باد، که او باعث خوشحالی ماه، روز و خورشید است.

هوش مصنوعی: من با اشک گرمم، تو را یاد می‌کنم و با دل صادقانه‌ام به تو دعا می‌کنم.

هوش مصنوعی: شب‌های دوری طولانی شده، ای عزیزم، آخر حال تو در این تنهایی چگونه است؟

هوش مصنوعی: هیچ جایی نیست که بادی بوزد و صدای ناله‌ام در آن همراهش نباشد.

هوش مصنوعی: من جز غم و اندوه دوستی ندارم، عفی‌الله! غم هرگز از وجود من جدا نمی‌شود.

هوش مصنوعی: از جدایی تو هر لحظه آهی می‌کشم و از وصالت هر نفس می‌گویم به یکتایی خدا.

هوش مصنوعی: کجا رفت آن زمان خوشی و لذت، زمانی که خوشی و شادی در زندگی حاکم بود؟

هوش مصنوعی: مستی و زیبایی عشق و نور ماه را تصور کن؛ گویی که همه این‌ها فقط تصویری روی آب هستند و زودگذرند.

هوش مصنوعی: دل من در زمانی خوشحال بود که وصال تو را تجربه می‌کرد، اما حالا نمی‌دانم آیا آن خوشحالی خواب بوده یا خیال.

هوش مصنوعی: ما دو گل زیبا بودیم که در باغی زندگی می‌کردیم. مانند بلبل‌هایی که دوستانی دارند، ما نیز با یکدیگر دوست بودیم و از زندگی‌امان لذت می‌بردیم.

هوش مصنوعی: باد تند مهرگان وزید و نعمت‌های باغ را پراکند.

هوش مصنوعی: این جهان دارای حالاتی عجیب است؛ گاهی شادی و خوشی زیاد می‌شود و گاهی نیز غم و اندوه بر آن حاکم می‌شود.

هوش مصنوعی: آسمان با خوشحالی به دور ما می‌چرخید و لحظات شاد زندگی به خوبی سپری می‌شد.

هوش مصنوعی: خورشید به عنوان زینت و زیبایی ما شناخته می‌شود و ناهید نیز نماد خوشبختی و شادابی ماست.

هوش مصنوعی: شما باید مانند گل، پاک و بی‌آلایش باشید و همچون لاله، زبانی واحد و هماهنگ داشته باشید. در عین حال، باید مثل غنچه، یکدل و هماهنگ با دیگران باشید.

هوش مصنوعی: دوستانی نیکو و خوشرو شبیه مروارید در یک زنجیره صاف و یکدست به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: ناگهان آن ساخت و ترتیب به هم ریخت و جواهرهایش از یکدیگر جدا شدند.

هوش مصنوعی: جز خیالت هیچ‌کس در ذهنم نمی‌آید، هیچ آشنایی در مقابل تو وجود ندارد.

هوش مصنوعی: من در غم عشق تو مانند موجودی سیاه و وحشی شده‌ام و چون چشمانت خواب است، از دور از تو در رنج و بیماری به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: به جز سایه‌ام هیچ‌کس هم‌صحبت من نیست و تنها چیزی که همراهم است، همین صدا است.

هوش مصنوعی: در روز و شب مانند ماه و خورشید در حال درخشش هستم، نه در روز می‌توانم آرامش بگیرم و نه در شب می‌توانم بخوابم.

هوش مصنوعی: وقتی که اشکم به خاطر ناراحتی و درد در دلم شعله‌ور می‌شود، احساساتم به شدت و با خشونت بر دل من سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: از دل شکست خود، در دل شب شعله‌ای را روشن می‌کنم و با یک آه، گنجینه‌ای از نور ماه را می‌سوزانم.

هوش مصنوعی: در آخر، امید دارم که محبت و دل‌سوزی من باعث شود که روزی وصال تو به سراغم بیاید.

هوش مصنوعی: به دنبال اندوه و غم نرو، زیرا غم اکنون فرا رسیده است. بدان که اندوه و شادی هر دو همراه هم وجود دارند.

هوش مصنوعی: نگران نباش که غم‌هایت به خاطر سختی‌هاست، چرا که در هر سختی، دو آسانی در پیش و پس آن وجود دارد.

هوش مصنوعی: آیا هیچ شبی وجود ندارد که به امیدی نو در صبحی دیگر خاتمه یابد؟ آیا نمی‌توان انتظار داشت که هر زمستان روزی به بهاری دل‌انگیز تبدیل شود؟

هوش مصنوعی: من نمی‌توانم به نزدیکی تو بیایم، پس راهی پیدا کن که بتوانم از دور تو را ببینم.

هوش مصنوعی: دل یک زندانی را خوشحال کن و او را از بند رها ساز.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که سخنان و نصایح من را با ارزش و گرانبها مانند دُر در نظر بگیر و آنها را با دقت گوش کن. ولی مواظب باش که از نصایح من غافل نشوی و آنها را فراموش نکن!

هوش مصنوعی: دوست من، وقتی که با من صحبت می‌کنی، از ارزش این گفتگو کم نکن. صحبت‌های ما از اهمیت و عمق بالایی برخوردار است.

هوش مصنوعی: در نامه‌ها و نوشته‌ها، معشوق به زیبایی آراسته شده و این غزل به نوعی ضمانتی برای عشق و احساسات عمیق است. عشق و علاقه‌ای که در این غزل به تصویر کشیده شده، هزینه‌ای دارد که همواره باید پرداخت شود.