هوش مصنوعی: ای جان من، حال تو چگونه است؟ آیا در این بیماری و رنج و عذاب هستی؟

هوش مصنوعی: تو زمانی مانند یک گل بودی، اما حالا هیچ نشانی از تو نیست. اکنون در میان همه این خاره‌ها چه وضعیتی داری؟

هوش مصنوعی: تو همیشه بر روی گلبرگ‌های نرم و زیبا زندگی کرده‌ای، چرا هنوز در مکانی ناهموار هستی؟

هوش مصنوعی: من در این دنیا با خیال تو تنها و بی‌همدم هستم و نمی‌دانم در این محفل با چه کسی هستی.

هوش مصنوعی: باد صبحگاهی همیشه با من است و هم صحبت من شده است. اما تو به من بگو که این همراهی تا کی ادامه خواهد داشت؟

هوش مصنوعی: در راه نشسته‌ام و امیدوارم بادی بوزد که عطر تو را با خود بیاورد و شاید گرد و غباری از سمت تو به همراه داشته باشد.

هوش مصنوعی: تو مانند شمعی هستی که در فضای تاریک نشسته‌ای و در عین حال خود را در معرض خطر قرار داده‌ای.

هوش مصنوعی: از شوق زیبایی محبوبم مانند پروانه‌ای هستم که خود را به آتش می‌زنم.

هوش مصنوعی: گاهی به خاطر حسرتی که دارم، بر دل خود سنگ می‌زنم؛ زیرا محبوب من در جایی زندگی می‌کند که کاملاً بی‌احساس و سرد است.

هوش مصنوعی: آیا صدای آه من می‌تواند تأثیری در تنهایی‌ات بگذارد و شب را برایت خاص کند؟

هوش مصنوعی: در این دنیا آرزوی دیگری ندارم جز اینکه دوباره چهره زیبایت را ببینم.

هوش مصنوعی: من در آرزوی تو، از تارهای زلف دل‌فریب تو می‌گیرم و برای تو جان می‌دهم.

هوش مصنوعی: من مانند اسبی هستم که در گل فرو رفته و جانم در خطر است. از این می‌ترسم که ناگهان به دنبال خواسته‌ام بروم و بیشتر در این گل فرو بروم.

هوش مصنوعی: می‌گوید که جان و بدنم در گل و لای باقی می‌مانند، اما عشق و آرزوی تو در دلم باقی خواهد ماند.

هوش مصنوعی: وقتی در قلبم تصویر زلف معشوق نقش می‌بندد، صبر و تحمل من به شدت از بین می‌رود و دلم به آشفتگی می‌افتد.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات چشمانم به خاطر غم آن نرگس زیبا تیره و تار می‌شود و گاهی هم به شدت احساس تنگی و فشردگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: به من بگو که برای مشکلاتم چه راه حلی وجود دارد و از کدام پزشک باید کمک بگیرم که بتواند دردهای سخت و غیرقابل درمانم را برطرف کند.

هوش مصنوعی: غم و اندوه درونم را به چه کسی بگویم؟ و برای درمان دلbroken خودم، به کجا بروم و از چه کسی کمک بگیرم؟

هوش مصنوعی: زمانی که نامه‌ی خسرو به پایان رسید، او عنوان آن را با اشک‌هایش نوشت.

هوش مصنوعی: دل و جانم از غم و درد می‌سوزد و از چشمانم اشک می‌ریزد، مانند قلمی که نامه‌ای از عشق به معشوقین می‌نویسد.

هوش مصنوعی: ای دوست عزیز، به خاطر لطف و زیبایی‌ات، از اینجا زود برو، چون می‌دانم که تو با زیبایی‌ات می‌توانی دل‌ها را به خود جذب کنی.

هوش مصنوعی: اگر بتوانید این غمنامه را به آن ماه زیبای پری‌چهره برسانید، کار بزرگی کرده‌اید.

هوش مصنوعی: وقتی که بوی خوش عود و نواهای چنگ به هم می‌پیوندند، از قول من این شعر را بر چنگ بنوازید.