هوش مصنوعی: چمن بدون گل و آسمان بدون ماه را می‌دید، مانند بدن بدون جان و جهان بدون پادشاه.

هوش مصنوعی: به خاطر بی‌پشتیبانی و تنهایی، یار زخم‌خورده و غمگین است و در دلش، نای و نی به غم زندگی می‌وزد، گویی باد این اندوه را در دستش گرفته است.

هوش مصنوعی: جام شراب دل شکسته، همچون ظرفی در میان خون قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: در میان مهمانی و جشن گل‌ها، پرنده‌ای غمگین دارد از حال آن‌ها شکایت می‌کند و نوحه می‌سازد.

هوش مصنوعی: پرندگان باغ با ناله و گریه، وحش‌های دشت را در نوشته‌ای از خداوند ترسیم کردند.

هوش مصنوعی: باد نرم به عطر او در باغ می‌وزد، گلی هم‌رنگ او در جوی آب در حال جریان است.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی در باغ دنبال معشوق می‌گشت و درخت چنار از شدت غم بر روی دستش می‌کوبید.

هوش مصنوعی: جمشید در باغ قدم می‌زند، همان‌طور که ذره‌ای در نور خورشید در حال چرخش است.

هوش مصنوعی: یک فرد بیگانه و دیوانه به دلیل عشق، راهی کوه را در پیش گرفت و از خود و دنیای خود فاصله گرفت.

هوش مصنوعی: چون پی خورشید به بالای کوه می‌رفت، نورش بر روی کوه مانند نور خورشید نمایان می‌شد.

هوش مصنوعی: مانند کوهی که با قدرت و استحکام به کمر خود دامن زده، در شب به دنبال نور خورشید در دل کوه می‌گردد.

هوش مصنوعی: در بالای کوه، هوای گرم باعث می‌شد که دل سنگی هم از باران نرم و لطیف شود.

هوش مصنوعی: گاهی مانند پلنگی هستی که غم‌هایش را تسکین می‌دهد و گاهی مانند اژدهایی هستی که در کنار یارش زندگی می‌کند.

هوش مصنوعی: گاهی با دل‌ربایی ببر مواجه می‌شوی و گاهی هم با نیرنگ و حیله‌های مار دست و پنجه نرم می‌کنی.

هوش مصنوعی: گاهی زلف او مانند حلقه‌ای به دور شانه‌ها می‌افتد و گاهی هم شیرهایی که خسته شده‌اند، در آغوش او آرام می‌گیرند.

هوش مصنوعی: در کنار پلنگان، بالشی از بال‌های عقابان وجود دارد که سایه‌ای روی آن انداخته است.

هوش مصنوعی: در دشت، نسیم ملایمی می‌وزد که با آن هماهنگ است، و در کوه، صدایی به گوش می‌رسد که هم‌نوا با طبیعت است.

هوش مصنوعی: از گریه و ناله او، کوه ها در دلشان احساس سنگینی می کنند و از اشک او، چشمه‌ها پر از آب شده‌اند.

هوش مصنوعی: در آن لحظه که خورشید به قله کوه رسید، جمشید بر فراز کوه رفت.

هوش مصنوعی: به خورشید گفت که تو روشنی‌بخش جهان هستی، اما من در غیاب یار و جفت خود چگونه می‌توانم زندگی کنم؟

هوش مصنوعی: در این زمان، تو به خاطر عشق من در این قصر تنها مانده‌ای.

هوش مصنوعی: عشق واقعی باعث می‌شود که تو هر شب به خاطر اشک‌هایی که از چهره‌ات می‌ریزد، مانند گل‌های سرخی که در آفتاب می‌درخشند، پر از درد و اندوه باشی.

هوش مصنوعی: چشمانت برای عشقت مانند چشمان کسی است که از درد می‌بارد؛ گاهی شاداب و سرخ و گاهی پژمرده و زرد می‌شوی.

هوش مصنوعی: تو به مانند کوهی هستی که به خاطر داشتن گنج و زر در درون سنگش، به سوی آنجا می‌روی.

هوش مصنوعی: هر دو هفته یک بار، مانند ماه کامل، در دل خود تازه می‌مانی و در هر لحظه از زندگی‌ات، رازهایی را در خود پنهان می‌کنی.

هوش مصنوعی: اگر به قصر او بروی و از آن سکوت و آرامش برخوردار شوی، اگر به تو کمک کنند، در آن صورت موفق خواهی شد.

هوش مصنوعی: اگر فرصتی دست دهد و در آنجا حاضر شود، از من به آن دختر زیبا که دو هفته است در دل دارم، سخن بگوید.

هوش مصنوعی: اگر رفتن به بالا برایت دشوار است، از آن شخص نیازمند، بندی بساز تا کمکت کند.

هوش مصنوعی: توری بر آن دیوار بینداز، تا آن را بشکافی و به خاطر آن غم، در ورودی خانه را باز کن.

هوش مصنوعی: بگو که او غریبه‌ای است که در این دنیا پر از درد و سرگردانی، دچار مشکلات و بی‌پناهی شده است.

هوش مصنوعی: از زندگی پرچالش و تلخ به ستوه آمده‌ام و از ناامیدی‌ام تا مرز جان دادن نزدیک شده‌ام.

هوش مصنوعی: زمانی که دوران جوانی مانند ماهی که پشت ابر پنهان شده، تاریک و ناپیدا می‌شود، زندگی نیز در آن زمان سخت و نامعلوم می‌گردد.

هوش مصنوعی: کوه به حالتی شبیه فرهاد بی‌نوا درآمده است و به جای کوه، جانش سنگین و در فشار است.

هوش مصنوعی: او می‌گوید: ای روشنایی چشمم، چرا نمی‌آیی و در چشمانم ظاهر نمی‌شوی؟ کجایی؟

هوش مصنوعی: او می‌گفت ای زیبای خوشبو، مانند شکر در ظرفی تنگ و همچون یاقوتی که در دل سنگ نشسته است.

هوش مصنوعی: تو همچون شمعی هستی که نور می‌تابانی، اما دیگران به دور تو می‌چرخند و در سایه‌ی تاریکت قرار می‌گیرند.

هوش مصنوعی: جان و روح من از دسترفت و تنها کسی که در ذهنم باقی مانده، خیال توست.

هوش مصنوعی: از دل تنها یک قطره خون باقی‌مانده و دردی از بدن به‌خاطر وزش باد سرد باقی‌ست.

هوش مصنوعی: در دل شب‌های تنهایی و دوری، با درد و سوزی که دارم می‌سوزم و روزها را با اشک‌های چشمانم پر می‌کنم.

هوش مصنوعی: وقتی نمی‌توانم در را ببینم، راهی پیدا می‌کنم که از سنگ و آهک چیزی بسازم که به من کمک کند.

هوش مصنوعی: به وسیله اشک‌هایم او را به شدت غرق می‌کنم و اگر بخواهم، با سنگینی غم و اندوهم او را ویران می‌سازم.

هوش مصنوعی: چشم‌ها مانند باران اشک می‌ریزند و با دل‌تنگی به خاطر این غزل، آن را با صدای بلند بر فراز کوه‌ها می‌خوانند.