هوش مصنوعی: در آن شب، جمشید آفتابی را دید که همچون طاووس با زیبایی و طراوت در میان ویرانی‌ها در حال راه رفتن بود.

هوش مصنوعی: یک جوان خوش‌لب و زیبا در کنار آبی زلال و رودخانه‌ای در حال نواختن آهنگ دلنشینی است.

هوش مصنوعی: در دل شب، نور پادشاهی مانند چشمی درخشان در تاریکی می‌درخشد.

هوش مصنوعی: چهره‌اش مانند گل‌های زیبا و نرم است که زیر گیسوان سیاهش پنهان شده، و زلف‌هایش مانند قلب لاله در حالت خمیده و دل‌انگیز به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: معبودم مانند روزی است که در شب می‌درخشد و تار موی او به گونه‌ای است که در روز، شب را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: بعد از شب، وزش نسیم به آرایش و زیبایی موهای او اشاره دارد و این که در این وزش نسیم، آدمی می‌تواند به زلف او دست یابد و از زیبایی‌اش بهره‌مند شود.

هوش مصنوعی: نسیم، رشته‌های موی محبوب را به گونه‌ای می‌برد که یاد و خاطره‌ی زیبایی‌های سرزمین ختن را از ذهن می‌زداید.

هوش مصنوعی: زمانی که ملک، ماه را مشاهده کرد، خیمه‌ای به او تقدیم کرد و به سرو فرشته‌سان احترام گذاشت.

هوش مصنوعی: با اشاره‌ای ملایم و نازک، دامن‌های زیبا را به حرکت درآورد و با صدای ملتمسانه‌ای دامنش را گرفت و گفت...

هوش مصنوعی: ای محبوب؛ لطف و مهربانی تو همچون آب حیات است که باید به جوانان و زندگانی‌های این سرزمین هدیه شود.

هوش مصنوعی: این فرد تنها و عاشق است، بی‌نوایی که در چالش‌ها و رنج‌ها به سر می‌برد و در جستجوی آرامش و خوشبختیست. او در وضعیت ناتوانی و نامعلومی قرار دارد و از دسترسی به چیزهایی که می‌خواهد محروم است.

هوش مصنوعی: از روی حسرت، دست بر سر گذاشته‌ام و پاهایم به خاطر دوری از خانواده و وابستگانم در بند هستند.

هوش مصنوعی: تو مانند جامی مرا به لب جان نزدیک کردی، پس همان‌طور که از جامی می‌نوشند، یک لحظه به کام من برس.

هوش مصنوعی: شیرینی لبش باعث خوشحالی همه شده و هیچ‌کس چیزی نمی‌گوید.

هوش مصنوعی: وقتی آن شمع را یک‌باره دید، به طور ناگهانی در دلش شوق و امیدی شبیه به جام جمشید ایجاد شد و احساس گرما در وجودش به جوش آمد.

هوش مصنوعی: دلش هوای دیدن محبوبش را کرد و آن شیرین‌دهن را به آغوش فشرد.

هوش مصنوعی: او زلف زیبایی را به دست گرفت و مانند والی بر مصر نشسته و یوسف از راه شام به مصر رفت.

هوش مصنوعی: در تاریکی، سبزه‌ای بر روی چشمه‌ای خنک و شیرین عبور کرد و از آب زندگی‌بخش آن نوشید.

هوش مصنوعی: عشق زیبا با دو دانه مرجان، مانند جواهر درخشان، به زیبایی در حال نغمه‌سرایی و شادمانی است.