هوش مصنوعی: خورشید از میان ابرها به عاشقان اشاره می‌کند و آنها را در آسمان مانند ذراتی که رسوا شده‌اند، نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: دوباره در زیر پوشش سبز، چهره‌ای شبیه گل نمایان می‌شود و این زیبایی بلبل‌ها را شگفت‌زده و سرمست می‌کند.

هوش مصنوعی: او با من با محبت و خنده صحبت می‌کند و با این کار، زیبایی و ارزش واقعی خود را نشان می‌دهد.

هوش مصنوعی: آیا می‌توانی به من بگویی که چگونه می‌توان از خودم بیشتر آشفته باشم، وقتی که به چشم خودم نگاه می‌کند و منظره‌اش را تماشا می‌کند؟

هوش مصنوعی: من به خاطر محبوبم به شوق و عشق او به حالتی می‌افتم و مانند آبی که به پای درخت سرو می‌ریزد، بی‌تاب و نگران هستم. زیبایی او باعث می‌شود که فاصله میان ما کمتر احساس شود.

هوش مصنوعی: گل درون غنچه نهفته است و دل از آنچه که بلبل بیچاره در خارج به دنبال آن است، آزاد کرده است.

هوش مصنوعی: وقتی بهار از شیرینی آن سخن را شنید، با لبخندی زیبا پاسخ داد.

هوش مصنوعی: ای باد، جانم را فدای نسیم صبحگاهی کن، تا چند بار پرده را از روی غنچه پنهان کنار بزنی؟

هوش مصنوعی: نباید همیشه به دنبال امید و انتظار باشی و زنگ در را بزنید. بر این باور نباش که با رفتن از در به جایی خواهی رسید؛ زیرا این کار به تنهایی کمکی به تو نخواهد کرد.

هوش مصنوعی: آستین خود را به گونه‌ای برزید که کسی نتواند چهره‌ات را بپوشاند، مانند گلی که در برگ‌هایش زیبایی‌اش را پنهان نمی‌کند.

هوش مصنوعی: بلبل به گل در باغ می‌رسد و شعر می‌خواند. او از بلبلا (وارد شدن) و سرودن شعر از در شعر می‌پرسد که چقدر می‌توانی این کار را ادامه بدهی؟