هوش مصنوعی: چشم‌های زیبای تو مانند نرگس در خواب آرام گرفته‌اند و دو عاشق مست، با تیر و کمان، در دل شب به خواب رفته‌اند.

هوش مصنوعی: تاجی که بر سر داری، از کنار تو شکل گرفته و بستر تو از برگ‌های گل درست شده است و در میان این زیبایی، تو در خواب به سر می‌بری.

هوش مصنوعی: دو خال سیاه که بر چهره‌ات نشسته‌اند، مانند دو زنگی هستند که در اطراف بوستان آرام گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: چه فایده‌ای به ما می‌رسد از آن دو دانه مشکی که برای توست، در حالی که هزاران مورچه دور گلی در گلستان خوابیده‌اند؟

هوش مصنوعی: بر روی چمن، سایه‌ای از ابروهای تو مانند یک سایبان کشیده شده است و دو چشم بی‌خبر از دنیا در زیر این سایبان خوابیده‌اند.

هوش مصنوعی: بدن انسان مانند گنجی باارزش است و در آن دو مار به نشانه‌های خطر و مشکلات، در اطراف این گنج خوابیده‌اند.

هوش مصنوعی: چشم زیبا و دلربایت که باعث آشفتگی و مشکل می‌شود را در خواب تصور کن و اجازه بده که در همان حالت آرام و بی‌خبر بماند.

هوش مصنوعی: ای دل، از آن دهان شیرین، شکری ببر و بیاور؛ چون ناگهان کسی که خواب است، از آن خبر ندارد.

هوش مصنوعی: از نگاه و حرکات زیبای او نترس، زیرا این‌ها خود نگهبانانی هستند و دیگران نیز در خواب به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: چشم‌های دل‌فریب معشوقه، در میان گل‌ها و درختان شمشاد، به آرامی در حال حرف زدن و بیان زیبایی‌های خود هستند.

هوش مصنوعی: چشمان نوشیده و خواب‌آلود تو در حالت خواب و مستی به سر می‌برد، اما از اثر نگاه پرشور و مسحورت، جهانی در آشفتگی و اضطراب به سر می‌برد.

هوش مصنوعی: دل، وقتی چشم زیبای معشوقش را در حال عبادت مشاهده کرد، با تعجب گفت: «این عاشق سرمست، چطور در حال حرکت و نماز این‌گونه غرق خواب است؟»

هوش مصنوعی: من می‌بینم که حالت نامناسبی داری، شاید باد صبح درباره‌ی وضع ما با تو صحبت کرده است.

هوش مصنوعی: چشمم را با دقت بر روی یاد تو دوخته‌ام، در این شب تاریک فاصله‌ها، به‌خاطر اینکه چقدر بر لبان تو فکر کرده‌ام، اشک‌هایی مانند مرواریدهای عمانه ریخته‌ام.

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به عشق و شیفتگی خود اشاره می‌کند. او خواسته است که از خاک راه محبوبش استفاده کند، اما عقل به او می‌گوید که نیازی به این کار نیست. زیرا نسیم صبحگاه به طرز دیگری با موهای محبوب بازی کرده و به مقصد رسیده است. در واقع، شاعر حس می‌کند که عشق و بیداری او به قدری عمیق است که نمی‌توان به شیوه‌های مستقیم و عادی رفت.

هوش مصنوعی: در نهایت، این دل‌خون‌ شده از غم عشق تو به جایی خواهد رسید و چیزی از آن برمی‌خیزد که نشان از علاقه و دلتنگی‌ام دارد.

هوش مصنوعی: وقتی که خورشید این کار را انجام داد و به مانند آتش زبانه کشید، ماه نیز به نرمی و آرامی این شعر را به یاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: بیا ای ساقی، بیایید و جامی را به ما بدهید، پرده‌های ما را از جلو بردارید.

هوش مصنوعی: به آنجا برو و در جایی که محبوب است، خود را تسلیم کن. ای شمع، خودت را در پای او بیفکن و فروغ وجودت را به او هدیه کن.

هوش مصنوعی: هوا مثل پیاله‌ای با آب به روی ما ریخته شده است، در حالی که از زیبایی تو، آتشی در آن پیاله به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: وقتی که خواب تو تمام شد، بلند شو و لباست را بردار و از گوشه‌ی خلوت ما بیرون بیا.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی با من مانند گل خوش صحبت کنی، باید از صمیم قلب شب را در کنارم بگذرانی و در بستر زیر بازوی من بخوابی.

هوش مصنوعی: اگر مانند زلف خمار و دلربا با من برخورد کنی، به خاطر این زیبایی، ممکن است قلبی پر از ترس و شگفتی داشته باشم.

هوش مصنوعی: در همان لحظه‌ای که ساز نواخته شد، ناهید این شعر را در وصف خورشید خواند.