هوش مصنوعی: در روز خوش و با خبر خوب که به حالت باشکوه و خوشی اشاره دارد، ملک جمشید از شهر خارج شد.

هوش مصنوعی: آنها چتر و بارگاه او را به بیرون بردند، همراه با صدا و هیاهو، در پی یاران و سپاهش.

هوش مصنوعی: آسمان از درد و ناله‌های انسان‌ها می‌نالد و به خاطر گریه‌های سنگین، دلش به شدت آسیب می‌بیند.

هوش مصنوعی: پدر با اندوه و نگرانی دست بر سر می‌زند، و مادر نیز با ناخن‌های خود چهره‌اش را می‌خراشد.

هوش مصنوعی: اشک از چشمانم مانند باران جاری شد، و به رود گفتم: «ای رود، از زمان تولدم تا همیشه از تو خداحافظی می‌کنم!»

هوش مصنوعی: بیا تا به آرامی در آغوشم بگیریم، زیرا می‌دانم دیگر نمی‌توانم تو را ببینم.

هوش مصنوعی: بیایید تا یک بار به زیبایی باطن تو نگاه کنم و زیبایی چهره‌ات را در خاطر بسپارم.

هوش مصنوعی: افسوس، عمر به سرعت سپری شد و حالا روزهای خوشی که داشتیم به فراموشی سپرده شده است.

هوش مصنوعی: تو همچون گلی بودی که با تمام وجود برای پرورش تو تلاش کردم، اما ناگهان هوای تو و یاد تو را از من گرفت.

هوش مصنوعی: می‌خواهم در جدایی از محبوب مثل خاشاک بسوزم، و با درد و داغی که دارم به خاک خواهم رفت.

هوش مصنوعی: خداوند حافظ تو باشد و همیشه روزها و شب‌هایت پر از سعادت و خوشبختی باشد.

هوش مصنوعی: چشمان من تو را از هیچ دردی آگاه نکنند، پس در این مسیر نشیناد و گرفتار مکن.

هوش مصنوعی: همه مسیرهایی که در پیش داری، موفق و خوشی برایت به همراه داشته باشد و به آرزوی دلخواهت برسی.

هوش مصنوعی: در این احساس غربت، دل تو را به شوق می‌آورد که هوای آنجا برای تو مفید و دلپذیر است.

هوش مصنوعی: زمانی که ملک جمشید حال مادرش را دید که خوب نیست، از شدت ناراحتی دستش را بر سرش گذاشت و دلتنگ شد.

هوش مصنوعی: چشم‌های تو مانند الماس درخشان هستند و با زیبایی خاصی خود را به نمایش می‌گذارند، مانند کمند عطر عنبر که جذابیت خاصی دارد.

هوش مصنوعی: دل من را از من گرفته‌اند و من دیگر اختیاری در کارهایم ندارم. لطفاً به عیب‌هایم توجه نکن، چون من هیچ کنترلی بر روی دلم ندارم.

هوش مصنوعی: همایون به فرزندش می‌گوید: مراقب باش، جان من را آزار نده و به خودت هم صدمه نزن.

هوش مصنوعی: گریه و زاری نکن، زیرا وقت خداحافظی فرارسیده است. به خودت نزن، چرا که اینجا محلی برای سرزنش نیست.

هوش مصنوعی: دو دوست با پسری همدم شدند و بعد از مدتی از آنجا به حالت ناراحت و گریان بازگشتند.

هوش مصنوعی: ملک جمشید از سرزمین خود دل کنده و به سمت روم رفته است.

هوش مصنوعی: چنان‌که ماه در دل مهر، جمال و زیبایی خورشید را می‌بیند، روز و شب نیز به آرامی و به تدریج در حال گذرند.

هوش مصنوعی: با عطر سنبل موهای او، مثل آهو که در بیابان شتابان به دنبال چیزی می‌دود، شتابان حرکت می‌کنم.

هوش مصنوعی: گاه به شدت از عشق روشن می‌شود، که در مسیر گرم‌تر از من به پیش می‌رود.

هوش مصنوعی: گاهی اوقات به خاطر غیرتی که داشتی، دنبال چیزهای بی‌ارزش رفتی، اما زمانی که آن چیز بی‌ارزش را پیدا کردی، متوجه شدی که خودت پیش‌تر از آن عبور کرده‌ای.

هوش مصنوعی: مانند لاله و گل که در کنار خار و سنگ می‌رویند، ما نیز به جای تخت و جایگاه‌های بلند، محلی برای زندگی خود ساخته‌ایم.

هوش مصنوعی: او تصور می‌کرد که آن سنگ، ابریشم است و گمان می‌کرد که آن خارا تخت و جایگاه است.

هوش مصنوعی: راه عشق اینگونه است که شاید باید از عقل و دین جدا شد.