هوش مصنوعی: زمانی که ماه از آسمان نمایان شد، چهره اش مانند خورشید درخشید و موجب گرم شدن زمین و محبت در آن گردید.

هوش مصنوعی: چهره‌ات رنگ پریده و مانند گل سرخ شده است، چون در رگ‌هایت خون او جاری است.

هوش مصنوعی: اگر ناگهان به شکل ابر درآیی و باران بباری، به خاطر شدت تابش نور، از قطره‌ای که هستی، به شعله‌ای تبدیل خواهی شد.

هوش مصنوعی: اگر در آسمان پرواز کنی و مثل پروانه‌ای درخشش داشته باشی، در نهایت خودت را به آتش خواهی زد و بال و پر خود را خواهد سوزاند.

هوش مصنوعی: خون به خاطر حرارت، سیاه شده است و دهان شمر شبیه لب‌های خشکی است که به دریا نزدیک است.

هوش مصنوعی: درختی که در اثر گرما و آتش داغی قرار گرفته، به حالتی افتاده است که مانند مرغ کبابی که بر سیخ هست، بریان و خسته شده است.

هوش مصنوعی: ماهی‌ها در عمق آب به شدت می‌سوزند، مانند سوختن حریر در آتش.

هوش مصنوعی: به دلیل گرما و شرایط نامساعد آب و هوا، ماهی گاهی برای فرار از گرما به آتش پناه می‌برد.

هوش مصنوعی: در آن آب جوشیده در کنار رود، از شدت درد دل ما، گویی صدای بطی به گوش می‌رسید.

هوش مصنوعی: زمانی که سمندر در آتش زندگی می‌کند، زمانی زیباتر از آن وجود ندارد. خوش به حال کسی که در آن حال و هوای آتشین است.

هوش مصنوعی: به خاطر شدت تابش آفتاب، دل سنگی هم تحت تاثیر قرار می‌گیرد و می‌سوزد.

هوش مصنوعی: هر گاه در آسمان ابرها آتش پراکنده می‌کنی، گاهی هم در زمین با آب به طور پنهانی می‌سوزی.

هوش مصنوعی: در این فصل و در چنین شرایطی، پادشاه در بهترین وضعیت خود قرار دارد.

هوش مصنوعی: در دل یک شعر زیبا دو دوست نشسته‌اند، مانند ابیات من که پر از روشنی و طراوت هستند.

هوش مصنوعی: دو جوان تازه‌وارد در یک مجلس نشسته‌اند و دور تا دور آن مجلس با گل‌ها و زیبایی‌های طبیعی تزیین شده است.

هوش مصنوعی: بهشت و خوشی در زندگی مستقر از خانه و کاشانه انسان بهتر است. خوشا به حال کسی که چنین جایی را برای خود دارد.

هوش مصنوعی: در آنجا که تو نیستی، هیچ راهی برای نور خورشید وجود ندارد، جز این که از طریق باده، باد یا بید عبور کند.

هوش مصنوعی: وقتی نوازنده نغمه‌ای را از عمق کاسه بر آب نواخت، فوراً از فواره صدایی بلند شد که به آن پاسخ داد.

هوش مصنوعی: صبح زود، نسیم خنکی از سمت شمال وزید و دل‌ها را به آرامش و طراوت بخشید.

هوش مصنوعی: وقتی که شهریار از خانه خارج شد، همچون خورشید بر فراز کوه‌ها اردو زد.

هوش مصنوعی: بوی خوشی که از گل سمن به مشامت می‌رسد، می‌تواند روح و جانت را تازه و شاداب کند.

هوش مصنوعی: هر بار که نسیم صبحگاهی می‌وزید، احساسات و افکار تازه‌ای به دل او افزوده می‌شد.

هوش مصنوعی: وقتی که بهار فرا می‌رسد و چهره‌ات مانند ماه زیبا می‌شود، روزها به تدریج گرم‌تر و دلپذیرتر می‌گردند.

هوش مصنوعی: گاهی تو را به عرش اعلی می‌رساند، مانند کوهی بزرگ و بزرگوار، و گاهی هم بر دشت‌ها می‌تازد و به سوی جلو می‌رود.

هوش مصنوعی: وقتی که خورشید از دوردست‌ها بالا می‌آید، مانند یک دوست خوب به آغوش خود بازمی‌گردد.