سلمان ساوجی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۷۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>خواهم که مرا مدام آماده بود </p></div>
<div class="m2"><p>جام و می و شاهدی که آزاده بود </p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چندان بخورم باده که چون خاک شوم </p></div>
<div class="m2"><p>این کاسه سر هنوز پر باده بود </p></div></div>

دیوان سلمان ساوجی با مقدمه و تصحیح استاد ابوالقاسم حالت - سلمان ساوجی - تصویر ۶۰۱

رباعی شمارهٔ ۷۹

خواهم که مرا مدام آماده بود 
جام و می و شاهدی که آزاده بود 
چندان بخورم باده که چون خاک شوم 
این کاسه سر هنوز پر باده بود

هوش مصنوعی: شاعر در این شعر خواسته است که همواره آماده و مست باشد و از می و شراب و معشوق خود بهره‌مند گردد. او می‌خواهد آنچنان شراب بنوشد که به حدی مست شود که خود را فراموش کند و مانند خاک شود، اما هنوز کاسه سرش پر از شراب است. این استعاره‌ها نشان‌دهنده عشق و زندگی بی‌پروا هستند.

رباعی شمارهٔ ۷۷

رباعی شمارهٔ ۷۸

هوش مصنوعی: من می‌خواهم همیشه آماده باشم تا شرابی در دست داشته باشم و معشوقی آزاد و دل‌فریب در کنارم باشد.

خواهم که مرا مدام آماده بود 

جام و می و شاهدی که آزاده بود 

هوش مصنوعی: هرقدر که باده بنوشم تا جایی که به حالت خاک و خاکستر درآیم، اما این کاسه سر همچنان پر از باده است و خالی نمی‌شود.

چندان بخورم باده که چون خاک شوم 

این کاسه سر هنوز پر باده بود 

رباعی شمارهٔ ۷۸

اطلاعات

برگردان به زبان ساده