سلمان ساوجی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۷۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دستت چو به کارد کلک را بتراشید </p></div>
<div class="m2"><p>دانی سر انگشت تو چون بخراشید؟</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چون گوهر مواج کف و گل بودند </p></div>
<div class="m2"><p>تیغت ز تحیر سر انگشت گزید </p></div></div>

کلیات سلمان ساوجی به تصحیح دکتر عباسعلی وفایی - سلمان ساوجی - تصویر ۶۰۳

رباعی شمارهٔ ۷۴

دستت چو به کارد کلک را بتراشید 
دانی سر انگشت تو چون بخراشید
چون گوهر مواج کف و گل بودند 
تیغت ز تحیر سر انگشت گزید

هوش مصنوعی: این شعر به تأمل در دقت و ظرافت کار اشاره دارد. شاعر می‌گوید وقتی که دستت با کارد (ابزاری برای برش) به کار مشغول است، اگر سر انگشتت را بخراشی، باید بدانی که انگشت تو مانند جواهر و گل است که به زیبایی و ظرافت خود می‌بالند. تیغ کارد به توجیهی حاکی از افراط و تحیر، سر انگشت را لمس می‌کند. در واقع، شعر به اهمیت هنر و مهارت در صفر تا صد کار اشاره دارد و از زیبایی‌ها و ظرافت‌های دست بشر سخن می‌گوید.

رباعی شمارهٔ ۷۲

رباعی شمارهٔ ۷۳

هوش مصنوعی: وقتی که با دست خودت کار کنی و چیزی را بسازی، آیا می‌دانی چه تأثیری روی انگشتانت می‌گذارد؟

دستت چو به کارد کلک را بتراشید 

دانی سر انگشت تو چون بخراشید؟

هوش مصنوعی: زمانی که در دل دریا، مرواریدها و گل‌ها در حال نوسان و موج زدن بودند، تیغ تو باعث شد تا او از حیرت و شگفتی، انگشتش را به دندان بگیرد.

چون گوهر مواج کف و گل بودند 

تیغت ز تحیر سر انگشت گزید 

رباعی شمارهٔ ۷۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده