سلمان ساوجی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ما هم که رخش روشنی خور بگرفت </p></div>
<div class="m2"><p>گرد خط او دامن کوثر بگرفت </p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دلها همه چاه زنخدان انداخت </p></div>
<div class="m2"><p>و آنگه سر چاه را به عنبر بگرفت </p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۴۰

ما هم که رخش روشنی خور بگرفت 
گرد خط او دامن کوثر بگرفت 
دلها همه چاه زنخدان انداخت 
و آنگه سر چاه را به عنبر بگرفت

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به زیبایی و جلوه‌های خاص یک معشوق اشاره می‌کند. او می‌گوید که نور و روشنی معشوق به قدری دل‌ربا و دلنشین است که توجه دل‌ها را به خود جلب می‌کند. همچنین، زیبایی معشوق به گونه‌ای است که دل‌ها را در چاه زلف او گرفتار می‌کند و در نهایت، آرزوها و خاطرات شیرین را به یاد می‌آورد.

رباعی شمارهٔ ۳۸

رباعی شمارهٔ ۳۹

حافظ » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۸

هوش مصنوعی: ما نیز هنگامی که نور خورشید بر چهره‌ام تابید، دامن آب حیات و زلالی را در اطراف خود گرفتم.

ما هم که رخش روشنی خور بگرفت 

گرد خط او دامن کوثر بگرفت 

هوش مصنوعی: دل‌ها همچون چاه‌هایی هستند که در آن‌ها عشق و احساسات عمیق نهفته است، و سپس بر این احساسات، عطر و زیبایی اضافه می‌شود تا جاذبه‌ی بیشتری پیدا کند.

دلها همه چاه زنخدان انداخت 

و آنگه سر چاه را به عنبر بگرفت 

رباعی شمارهٔ ۳۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها