سلمان ساوجی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>زنجیر سر زلف چو می‌جنبانی </p></div>
<div class="m2"><p>بر دامن ماه مشک می‌افشانی </p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>چشم سیهت که شوخ می‌خوانندش </p></div>
<div class="m2"><p>شوخ می‌رود چو باز می‌گردانی </p></div></div>

کلیات سلمان ساوجی به تصحیح دکتر عباسعلی وفایی - سلمان ساوجی - تصویر ۳۵۰

رباعی شمارهٔ ۳۲

زنجیر سر زلف چو می جنبانی 
بر دامن ماه مشک می افشانی 
چشم سیهت که شوخ می خوانندش 
شوخ می رود چو باز می گردانی

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به زیبایی و جذبه‌ی موهای محبوبش اشاره می‌کند و می‌گوید وقتی او زنجیر موهایش را حرکت می‌دهد، به مانند مشک بر دامنش جلوه می‌کند. همچنین به چشم‌های سیاه و شوخ او اشاره می‌کند که هر وقت مورد توجه قرار بگیرد، بیشتر جذاب و بازیگوش می‌شود. شاعر به طور کلی، زیبایی و شگفتی را در حرکات و نگاه محبوبش توصیف می‌کند.

رباعی شمارهٔ ۳۰

رباعی شمارهٔ ۳۱

هوش مصنوعی: وقتی که تو با حرکت زلف‌هایت زنجیرهای آن را تکان می‌دهی، بر دامن ماه مانند عطر مشک می‌پاشی.

زنجیر سر زلف چو می‌جنبانی 

بر دامن ماه مشک می‌افشانی 

هوش مصنوعی: چشم سیاه تو را که شوخ و بازیگوش می‌دانند، وقتی برمی‌گردانی، آن شوخی و بازیگوشی را به خوبی نشان می‌دهد.

چشم سیهت که شوخ می‌خوانندش 

شوخ می‌رود چو باز می‌گردانی 

رباعی شمارهٔ ۳۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها