با سلام. احساس میکنم مصراع آخر شعر به خدا نیست، بلکه خدا است. به شرح ذیل:
کاقرار نمایی به خدایی خدا
---
پاسخ: دوستانی که به دیوان سلمان دسترسی دارند، درستش را اطلاع دهند.

اصلاح شود:
کاقرار نمایی به خداییِ خدا

سلام
با توجه به وزن مصرع اول بیت دوم, همان " خدایی به خدا " درست میباشد!
موفق باشید
خدانگهدار

به نظرم مصرع آخر
"کاقرار نمایی"اشتباه و
"که اقرار نمایی"
صحیح است.

چه کسی ک... کلفت برای ...
---
این نظر بی‌ادبانه به این شکل جهت معلق نماندن پاسخ ادیبانه‌ای که بعداً داده شده نگه داشته شد و پاک نشد.

الهام جان با پوزش باید برای سپوزش به بخش کنیزک و خاتون مولانا مراجعه کنید چند سپارش هم دارم نخست اینکه بجای ... بگو نایزه چون فردوسی بکار برده است دوم کمی هم ناروراست تر باشید در این موارد چون از فاش بودگی و برهنگی کار می کاهد و نیز غامی و ضعف نیروی خرد ادم را می پوشانید به هر سو

ای آنکه تو طالب خدایی به خود آ // از خود بطلب، کز تو جدا نیست خدا
اول به خود آ، چون به خود آیی به خدا // کاقرار نمایی به خدائیِ خدا

منبع : نسخۀ چاپی منصور مشفق 1336

با سپاس از فروکاست ازرمدارانه پیغام الهام .

خدا ریخت کاهیده خداوند می باشد که پیشتر حاوند بوده است چنانچه به کردی و لری هنوز حاون را به معنای صاحب به کار می بریم . و خداوند معنای فرگان ( original) أش صاحب است .

همین رباعی به عنوان رباعی شماره‌ی 1 در رباعیات شاه نعمت‌الله ولی آمده است. به دلیل نداشتن آگاهی در این زمینه نمی‌دانم که این رباعی در اصل متعلق به کدام یک از این دو بزرگوار است.

با سلام
با توجه به مبانی توحیدصمدی قرآنی یاهمان وحدت شخصی وجود مصراع آخر شعر کاملا درست هست .(در توحید عددی که حق را جدای از خلق میدانند باید" به" حذف شود)
آنان که طلبکار خدائید خدائید......بیرون زشما نیست شمائید شمائید
این همه کثرت بی حد که ازاین سو بینی....یک تجلی است از آن سو بشمار آمده است
همه جا جلوه مستانه ی جانانه ی اوست....حیف بر مردمک دیده غبار آمده است

در دو مصرع آخر شاعر (به خدا) را به عنوان قسم استفاده کرده و کاملا صحیح می‌باشد . 

کاقرار نمایی به خدایی ، به خدا ( البته ویرگول اشتباهه ولی برای درک بهتر نوشتم)

خیلی از رباعی هایی که اکنون می شنویم و در بعضی یا حتی بسیاری از منابع منسوب به خیام است، از شاعران دیگر بعد از خیام است اما چون حکیم عمر بن ابراهیم خیام، در رباعی سرایی متقدم بوده است، هر شاعر دیگری که رباعی چشمگیری سروده است به نام خیام ثبت شده است؛ از جمله همین رباعی سلمان ساوجی یا رباعی «برخیز و مخور غم جهان گذران» که شنیده ام از کمال الدین اسماعیل اصفهانی است و صحت انتساب بعضی رباعی ها از این دست به خیام جای تردید دارد. ضمناً چون یک خواننده ای یک شعری را با ذکر نام شاعر دیگری خوانده است، نمی توان شعری را به شاعری نسبت داد.