قطعه شمارهٔ ۶۵
گر چو گل خواهی که باشی سرخ روی
از زرت دامن فرو باید فشاند
در زد آتش به برگ و ساز خویش
پیش خلقش لاجرم آبی نماند
اطلاعات
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مسدس محذوف یا وزن مثنوی)
قالب شعری: قطعه
منبع اولیه: ساوهسرا
* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی میتوانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
برگردان به زبان ساده
گر چو گل خواهی که باشی سرخ روی
از زرت دامن فرو باید فشاند
هوش مصنوعی: اگر میخواهی مانند گل زیبایی و رنگ روی سرخی داشته باشی، باید از دامن زحمت و تلاش بازو کنی.
در زد آتش به برگ و ساز خویش
پیش خلقش لاجرم آبی نماند
هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به این موضوع اشاره دارد که وقتی آتش به درخت و سازندگی فرد میزند، در نهایت چیزی از او باقی نخواهد ماند. این نشاندهندهٔ از دست دادن امید و به بار نشستن پیامدهای منفی اعمال فردی است که در مقابل دیگران قرار میگیرد. به عبارت دیگر، وقتی مشکلات و چالشها فرا میرسند، هیچ نشانهای از خلاقیت و زندگی گذشته باقی نمیماند.