هوش مصنوعی: خواب و خیال چشمان عاشقش مرا از مسیرم منحرف کرده است. نمی‌دانم این احساس ناگهانی از کجا به سراغم آمده است.

هوش مصنوعی: چشم‌هایم را می‌بندم، اما تصویر روشنی که همچون خورشید درونم هست، از دیوار کوچکم می‌ریزد و نمی‌تواند پنهان بماند.

هوش مصنوعی: در درون من حسی عمیق و سوزان وجود دارد که نمی‌توانم به درستی آن را بشناسم. تنها می‌دانم که مثل شمع، به مرور ذره‌ذره می‌سوزم و از بین می‌روم.

هوش مصنوعی: هر شب می‌گویم که فردا از این فکر و حال نجات می‌یابم، اما هر صبح دوباره دلم برای این احساس تازگی پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر زندگانی من این‌گونه در دوری تو ادامه پیدا کند، دیگر زندگی را نمی‌خواهم.

هوش مصنوعی: من مانند خاکی هستم که بر سر راه صبر نشسته‌ام و در حودت به بوی تو، ناچار در مسیرم تغییر ایجاد خواهد شد.

هوش مصنوعی: دوست من با رنگ گندمی و زیبایی‌اش مانند سنبل، موهای من را یک‌یک به باد خواهد داد، چون دیگر از من چیزی باقی نمانده است.

هوش مصنوعی: ای ساقی، از آب گل‌سرخ یک جرعه بر زمین من بریز، که آتشین آهی که در دل دارم، دیگر تاب نگه‌داشتن ندارد.

هوش مصنوعی: در ابتدای خلقت، وجود من از خاک و گل ساخته شده است. ای سلمان، دیگر تحت فشار و اجبار، از نوشیدن می خودداری نکن!