هوش مصنوعی: آن قامت بلند و خوش‌تراش که در حال حرکت است، می‌آید و عقل من به دلیل زیبایی‌اش از دستم می‌رود.

هوش مصنوعی: یک حوری بی‌نظیر است که از باغ بهشتی به سمت ما می‌آید. او جان عزیز و نازنینی است که به تنهایی می‌آید.

هوش مصنوعی: از زنگبار، که به خاطر زلف‌های پریشانش شناخته می‌شود، بسیجی از زیبایی‌ها به سمت خود جلب کرده و در حال رفتن به سوی خود است.

هوش مصنوعی: هرچند ما را در زندگی به اندازه خاک و بی‌ارزش دیده‌اند، اما با دل شاد و قدردانی به خاطر آنچه بر ما می‌گذرد، شکرگزاری می‌کنیم.

هوش مصنوعی: دل من که همچون یک انسان بی‌خبر و ناتوان است، به خاطر زیبایی و قامت او به شدت دلتنگ و خسته شده است. این دل خسته از آن خسته‌تر می‌شود که او هر روز بیشتر به علو و عظمت خود ادامه می‌دهد.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد این درد و اندوه که در دل داریم، حتی به خانه‌مان هم نمی‌رسد؛ گویی این احساس سختی و غم، از زمین به آسمان پرواز می‌کند و هیچ‌گاه به ما نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: دل مانند قطره‌ای از شبنم است که در دریای عشق او قرار دارد و از طریق چشم‌ها به سوی آن دریا می‌رود.

هوش مصنوعی: سلمان مانند قلمی است که نامه‌ای به رنگ سیاه نوشته است، اما نمی‌داند که کارهایش چطور به این موضوع خط سیاه ارتباط دارد.