هوش مصنوعی: دیشب نسیم صبحگاهی باری از گل‌های خوشبو را به همراه داشت و به سبب این نسیم، همه جا معطر و خوشبو می‌شد.

هوش مصنوعی: از تاریکی و پیچیدگی زلف‌های او، حال و روزی را دیدم که تمام جهان در حال بهم گره خوردن و درهم آمیختن است.

هوش مصنوعی: خیالت از دل و چشمانم نمی‌رفت، چون همیشه با حضور تو در دل و دیده‌ام، تصورات و فکرهایم به تو مربوط می‌شد.

هوش مصنوعی: زبانم به یاد تو مانند غنچه‌ای خوشبو می‌شود و دلم به محبت تو مانند صبحی روشن و سرشار از نور می‌گردد.

هوش مصنوعی: آه من از درون، مانند عیسی، به آسمان بلند می‌شود و اشک من از چشمانم، مثل قارون، به زمین سرازیر می‌گردد.

هوش مصنوعی: نشستم تا فراق تو را با قلم توصیف کنم، اما هر بار که می‌نوشتم، طومار پر از اشک می‌شد.

هوش مصنوعی: در قلبم غم سنگینی نشسته که هر بار که به آن فکر می‌کنم، بیشتر احساس ناراحتی و خفگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: در روز اولی که سلمان زلف تو را دید، جان و دل و چشمانش همه مجذوب زیبایی تو شدند و در آن لحظه به نوعی مست و شیدا گردید.