هوش مصنوعی: در شب‌هایی که از هم دور هستیم، در نهایت سحری خواهد بود و این ناله‌ها و اندوه‌های شبانه، روزی نشانه‌ای از خود به جا خواهد گذاشت.

هوش مصنوعی: اگر از چشم‌مان آبی بخواهیم، حتی با صد گریه هم نمی‌توانیم کسب کنیم؛ زیرا این کار ما، بی‌فایده خواهد بود.

هوش مصنوعی: ما از حال دل خود بی‌خبر هستیم، ای باد، بگذر و بر خاک در آنجا بگذار که شاید خبری آنجا باشد.

هوش مصنوعی: می‌دانی که چه کسی شایسته‌ی عشق و محبت توست؟ کسی که به هر یک از تارهای مویت اهمیت بدهد و مثل تو، عشق را عمیق و جدی ببیند.

هوش مصنوعی: در اینجا بیان می‌شود که من تنها عاشق نیستم؛ از خاک سر کوی تو هر ذره غباری که بلند می‌شود، نشان از وجود کسی است که در عشق و محبت به تو نظر دارد و احساساتش را ابراز می‌کند.

هوش مصنوعی: امروز به قدری به تو وابسته و شیدا شده‌ام که بعد از من، هر ذره‌ای از خاکم باید به چشم‌ها و دیدگان تو زیبایی و روشنی ببخشد.

هوش مصنوعی: به مشتاق حرم بگو که برای ورود به میخانه، باید به مقام بی‌خبری از خود برسد تا بتواند از اینجا، راهی کعبه شود.

هوش مصنوعی: سلمان، به خاطر زیبایی و جذابیت زلف‌هایت، تمام وجودش را فدای تو می‌کند. حتی اگر یک تار موی تو برایش خطر داشته باشد، باز هم جان خود را در راهت می‌دهد.