هوش مصنوعی: گل بهشتی چه ارزشی دارد اگر به روی تو نرسد، یا نسیمی که به خاک کوچه‌ات می‌وزد.

هوش مصنوعی: از زیبایی و طراوت تو در دل آتش اشتیاق هستم، ای آب زندگی! غیرت می‌آید که خضر، آن شخص حکیم، بر کنارهٔ جوی تو برسد.

هوش مصنوعی: من از تابش آفتاب درخشان شده‌ام و می‌گویم که نور خورشید در مقابل زیبایی تو چه ارزشی دارد و چگونه می‌تواند با نور تو مقایسه شود؟

هوش مصنوعی: از دیدن چهره نیکوی تو،‌ حسد و بدی دور باشد و خودم هم نمی‌خواهم که آن چشم بد به چهره زیبا و پاک تو برسد.

هوش مصنوعی: دل من در فشار و تنگی است و هر بار که به آرزو هایم و ارتباط تو برسم، وضعیت بدتری پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: هر کسی که دیوانه و عاشق است، نمی‌تواند به جایگاه تو برسد. حتی اگر به تو نزدیک شود، فقط می‌تواند به موهایت دست پیدا کند و به خودت نرسد.

هوش مصنوعی: من با عطر تو گویی که عاشق بهار هستم، چون نسیم بهاری به مشامم می‌رسد و همه‌جا بوی تو را حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای ساقی، از شکوه سبوی دردناک، روحی در من بدم کن! ولی جان چه ارزشی دارد که بتواند به اندوهی که سبوی تو دارد، برسد؟

هوش مصنوعی: سلمان را از نوشیدن منع نکن، ای عارف! اگر این نوشیدنی زلال به گلویت برسد، خودت هم می‌فهمی چه لذتی دارد.