هوش مصنوعی: مهربانی و لطف تو روح من را از هیچ و نابودی نجات داد و دل غمگین ما را با کرامت و generosity خود آرامش بخشید.

هوش مصنوعی: خاک آن مکان پربرکت که وجود صاحب آنجا دل مرا شاد و سرشار کرد.

هوش مصنوعی: هر سیاهی که جفا و بی‌مهری به من کردی، انصافاً مهربانی‌هایت باعث شده تا زندگی‌ام دوباره رنگ بگیرد.

هوش مصنوعی: من به خاطر شادی لب‌های تو، خون جگر را می‌نوشم، چرا که یک جرعه از لب‌های تو می‌تواند همه غم‌های مرا برطرف کند.

هوش مصنوعی: مدتی ما را به خاطر چرخش این دایره از یکدیگر دور کرد، اما دوباره به هم نزدیک کرد و به هم ملحق کرد.

هوش مصنوعی: خواستم از این دنیا بروم و به حسرت‌های خود پایان دهم، اما دوباره کشش و جاذبه موهای تو مرا به سمت خود و به زندگی برگرداند.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به انتقال مفهومی عمیق می‌پردازد. او به این نکته اشاره می‌کند که عشق و احساسات عمیق گاهی به حدی شدید هستند که نمی‌توان آنها را به سادگی بیان کرد. در واقع، گویی هر چه از این احساسات بخواهد نوشته شود، به خاطر وجود مخاطب خاص، از قلم می‌افتد تا مبادا معنای واقعی یا شرایط خاصی را فاش کند. شاعر تأکید می‌کند که نمی‌خواهد به طور واضح چیزی بگوید تا دیگران برداشت‌های اشتباه نکنند یا بخواهند تفسیرهایی متفاوت از آن داشته باشند.