هوش مصنوعی: من خاک آن بادی هستم که از خاک درگاه تو عطر و بویی جاودانه برده است، و غبار آن خاکم که باد، از کوی محبوب زیبایت آمده است.

هوش مصنوعی: می‌خواهم با عشق و علاقه‌ای که دارم، بوی خوش صبح را جستجو کنم تا سلامی از من به دل کسی که دوستش دارم برسد و او را آرام کند.

هوش مصنوعی: وقتی از هر طرف نشانه‌ای از او می‌رسد، من گرد و غبار سرزمینم را به باد می‌سپارم تا هر ذره‌ای به سمتی برود.

هوش مصنوعی: با موهای پر پیچ و خم تو، رازی پنهان دارم که از آن لحظه نمی‌توانم آن را فاش کنم، می‌ترسم که نسیم چیزی از این راز را ببرد.

هوش مصنوعی: بر روی سر تو به قدری درهم ریختگی و پریشانی وجود دارد که اگر این گره‌ها و پیچ‌های مو را آزاد کنی، هر قلبی دلی خواهد داشت که به خاطر زیبایی و جذابیتش، موی خاصی را به دست آورد.

هوش مصنوعی: موی تو اجازه نمی‌دهد که زیبایی‌ات را به نمایش بگذاری، بنابراین بهتر است از حضور او دور شوی. حیف است که زیبایی تو تحت تاثیر بار سنگینی قرار بگیرد.