هوش مصنوعی: هر کسی که با عشق آشنا شود، سختی‌های روح را تحمل نمی‌کند و نمی‌تواند بار درد و رنج عشق را به دوش بکشد.

هوش مصنوعی: هر کسی که از هوای خنک و مطبوع دیار تو بهره‌مند شود، بوی خوشی را که از نسیم صبح و از گلستان برمی‌خیزد، نمی‌تواند فراموش کند.

هوش مصنوعی: نور چهره محبوب در آغاز خلقت بر جان من تابید، اما از آن زمان دیگر چشم جانم نتوانست به آن نور پاسخ دهد.

هوش مصنوعی: دل در میان هیاهوی تو و سر و صدای می، به شدت کلافه و خسته شده است. مثل یک ملک کوچک که نمی‌تواند زیر فرمان دو پادشاه زندگی کند.

هوش مصنوعی: عاشق واقعی را ملاقات کردم که مانند پروانه‌ای است که در عشق و زیبایی دچار ترس و واهمه نمی‌شود و حتی از نور شمع هم دوری نمی‌کند، هرچند ممکن است جان خود را در این راه از دست بدهد.

هوش مصنوعی: هر نوع ناملایمتی و ظلم و ستمی که از دوست بر من رفته، توانستم به خاطر دل خود تحمل کنم، اما دوری و جدایی او را نتوانستم تحمل کنم.

هوش مصنوعی: من تبدیل به خاک تو می‌شوم و از هر چیزی که برایم اتفاق بیفتد نگران نیستم. اگر چیزی از زمین بیفتد، آسمان آن را نمی‌پذیرد.

هوش مصنوعی: وقتی دل من به زلف تو عادت کرد و به آن گوش سپرد، هر چیزی که گفتی را با یک تار مو قبول کردم و از فرمان تو سرپیچی نکردم.

هوش مصنوعی: در حال صحبت درباره‌ی زیبایی زلف تو بودم که ناگهان حالت عاطفی به خود گرفتی و به همین خاطر نتوانستی سخنان به هم ریخته‌ام را تحمل کنی.

هوش مصنوعی: دلم نمی‌تواند تحمل کند که محبوبم از من روی برگرداند. حتی اگر شخص دیگری این کار را انجام دهد، من هرگز چنین چیزی را نخواهم پذیرفت.